Τέλος εποχής

Δε μπορώ να μελαγχολήσω που τελειώνει μια μέρα ή μια περίοδος της ζωής μου, όσο όμορφη κι αν ήταν. Αποφεύγω κάθε λογής συγκινητικούς (μελό;) αποχαιρετισμούς επειδή, όπως κατέληξα, δεν προσφέρουν τίποτα παρά μόνο σε κρατούν δεμένο σε έναν τόπο, έναν χρόνο ή ένα άτομο που έχει προσπεράσει και χαθεί. Και στην προσπάθεια να ξαναζήσεις στιγμές μαζί του σε έναν εξομοιωμένο κόσμο γίνεσαι μελαγχολικός, απόμακρος ή και γραφικός.

Η μελαγχολική ζωή είναι η τιμωρία των μελαγχολικών ανθρώπων και αν (πιστέψτε με, το γνωρίζω καλά αυτό!) παρασυρθεί κάποιος στον χορό με την μελαγχολία μπαίνει σε μια πίστα χορού από την οποία δύσκολα μπορεί να ξεφύγει μετά.

Ούτε όμως η λύση μπορεί να είναι μια στάση ζωής "παντός καιρού"... οι εναλλαγές στον καιρό και τη συναισθηματική διάθεση των ανθρώπων είναι απαραίτητες, ανακουφιστικές, ζωογόνες. Δε μου αρέσουν οι "γιαλαντζί ανανεώσεις", προτιμώ την ήσυχη, αξιοπρεπή, σταθερή πορεία ενός ποταμού που κυλάει αναπότρεπτα με τη μέριμνα μιας υπέρτατης δύναμης, ακόμα κι αν ενίοτε στερεύει από νερό και ιδέες. Ακολουθεί τη φυσική ροή των πραγμάτων και συμμετέχει στην ανάσα της ζωής στο κομμάτι που του αναλογεί. Και μέσα από αυτήν την επαναλαμβανόμενη πορεία, ανακαλύπτει νέα μοναδικά περάσματα ακόμα και μέσα από τις ίδιες διαδρομές.

Οι άνθρωποι εναλάσσονται στην ζωή του, κι αυτός εναλλάσσεται στην δική τους. Το καταλαβαίνει αυτό και δεν θεωρεί τον εαυτό του ως το κέντρο του κόσμου. Αντιλαμβάνεται ωστόσο ότι κατέχει καίρια θέση στον δικό του μικρόκοσμο... ή μήπως όχι; Όσο μεγαλώνω βρίσκω μεγάλη ικανοποίηση στην εκχώρηση προνομίων και αγαθών σε οικεία πρόσωπα και σιγά-σιγά απομακρύνω τον εαυτό μου από το κέντρο της σκηνής. Όλα τα τέλη εποχής είναι αρχές άλλων εποχών, αδιευκρίνιστων, αβέβαιων που πλάθονται με την ελπίδα και αποτελούν το οξυγόνο της ύπαρξης.

Εξάλλου το "τέλος εποχής" δεν είναι και "τέλος χρόνου"...

^