Η Αλήθεια της Ζωής πίσω από τις σκιές

Όλα στην πίεση των καιρών αποδίδονται. Κάθε λέξη, κάθε νεύμα. Η εύκολη δικαιολογία της πίεσης ελαφραίνει το βάρος των όσων λέμε και πράττουμε. Χρησιμοποιούμε κοινά αποδεκτούς όρους για να ανοίξουμε διόδους επικοινωνίας -πρόσκαιρης, συνήθως- χωρίς ποτέ να αναλαμβάνουμε την ευθύνη να εξακριβώσουμε αν αυτό που λέμε ισχύει και χωρίς να αξιολογούμε τις αλήθειες που κρύβονται πίσω από τις σκιές που περιβάλλουν του όρους και τις λέξεις.

Αλλά οι αλήθειες πίσω τις σκιές δεν είναι αέναες: απογοητευμένες από την έλλειψη προσοχής μας, εξαφανίζονται παίρνοντας μαζί τους και την ατελέσφορη ευκαιρία να δούμε μιαν άλλη θεώρηση, μια άλλην άποψη, μιαν άλλην αλήθεια, εξίσου πολύτιμη και σίγουρα πιο λυτρωτική από αυτήν που επιλέγουμε να προτάξουμε στα μάτια (και την ψυχή) μας.

Δεν προλαβαίνουμε (ή μήπως φοβόμαστε;) να ιχνηλατίσουμε την άλλην αλήθεια που κρύβεται πίσω από τις σκιές. Επιλέγουμε από αυτά που βλέπουμε και ακούμε μόνον αυτά που έχουμε ανάγκη για να προχωρήσουμε αλώβητοι στην διεκπεραίωση των «καθημερινών διαδικασιών ζωής».

Όσο μεγαλώνω μου είναι όλο και πιο δύσκολο να απαντάω σε μια τυπική ερώτηση «είσαι καλά;» με ένα εξίσου τυπικό «καλά είμαι»! Ζητάω χρόνο από τον συνομιλητή μου να το σκεφτώ πριν του απαντήσω κι έτσι συχνά τον καθυστερώ, σε κάθε περίπτωση αποκλίνω από την απάντηση που έχει ανάγκη ν’ ακούσει από εμένα πριν προχωρήσει σε κάποιον άλλο, εξίσου επιδερμικό χαιρετισμό ή σχόλιο. Βλέπω μερικές φορές στο πρόσωπό του ένα ύφος δυσαρέσκειας («με καθυστερείς»). Κι όμως μάλλον τιμητικό είναι γι αυτόν που κάνει την ερώτηση το να σκέφτεται κάποιος τί θα απαντήσει σε ένα «είσαι καλά;»...

Στροβιλίζομαι για λίγο ανάμεσα σε μια τυποποιημένη ασφαλή απάντηση χωρίς κίνδυνο να οδηγηθούμε σε βαθύτερες εσωτερικές αναζητήσεις (πράγμα που εξάλλου κανείς μας πιθανότατα δε θέλει) και μια απάντηση με χιούμορ που θα αντανακλά σε κάποιον βαθμό αγωνίες, ανασφάλειες, συσσωρευμένες πίκρες και πίεση. Μια απάντηση που να κρύβει την αλήθειά μου, κρυμμένη σε μια σκιά.

Δύο αντιδιαμετρικές οδοί ανοίγονται μπροστά μου και θέλω να ακολουθήσω και τις δύο. Το ευθυτενές και σίγουρο περπάτημά μου δεν πρέπει να σας ξεγελά. Συχνά, όσο κι αν έχω κατασταλλάξει αναφορικά με το τί θέλω στην ζωή μου, την ίδια στιγμή μπορεί να περνάει αδιόρατα από το μυαλό μου η σκέψη ότι θα ήθελα να ακολουθήσω τις δύο απόλυτα ενάντιες κατευθύνσεις.

Όσο μεγαλώνω πνίγω στο πηγάδι τις εσωτερικές μου φωνές και απλώς επιλέγω τον δρόμο που θα ακολουθήσω από έμπνευση της στιγμής (μη με ρωτάτε τώρα πώς έχω τις εμπνεύσεις...). Και μετά, την ώρα που έχω ακολουθήσει τον δρόμοα που επέλεξα, σκέφτομαι μερικές φορές πόσο θα ήθελα να είχα ακολουθήσει έναν άλλο, αντιδιαμετρικό δρόμο.

Δεν πρόκειται για αντιπάλη καλού και κακού, όχι δεν είναι αυτό. Θα μπορούσε να είναι πάλη ανάμεσα σε αυτό που άλλοι περιμένουν από εσένα να κάνεις και σε αυτό που εσύ αληθινά θέλεις.

Ώρες-ώρες θέλω να βγώ στον δρόμο και να αγκαλιάσω ανύποπτους περαστικούς, να μιλήσω μαζί τους για ένα τεράστιο εύρος θεμάτων (που μπορεί οι άλλοι να επιλέξουν), να διαφωνήσω μαζί τους και να προσπαθήσω με κάθε ικμάδα δύναμης να τους πείσω αλλά και να ακούσω με σεβασμό κάθε επιχείρημα, κάθε αιτίαση ακόμα και -ιδιαίτερα μάλλον- αυτές που είναι κρυμμένες στις ψυχές των άλλων.

Κι αντί να βγω στον δρόμο, υποχωρώ σε μια ακαταμάχητη ανάγκη να πάω να κλειδωθώ στο δωμάτιό μου (παρακαλώ να δεχτείτε αυτήν την εικονοπλασία ως ενδεικτική, δεν είναι ανάγκη να κλειδωθώ, ούτε είναι ανάγκη να βρεθώ στο δωμάτιό μου), ασφαλής, μακριά από την φθορά του κόσμου που μερικές στιγμές την αντιλαμβανόμαστε στα πρόσωπα των διπλανών μας. Θα ήθελα δηλαδή να μείνω στεγανοποιημένος, ασφαλής σε ένα περιβάλλον που να μου δίνει την ψευδαισθησία ότι βρίσκομαι μακριά από την φθορά του κόσμου.

Σα να επιλέγεις να μη φοράς τα κάτασπρα καινούργια αθλητικά παπούτσια για να μην τα λερώσεις, ένα πράγμα. Κι αντί γι αυτό, προτιμάς να κυκλοφορείς ξυπόλητος κοιτάζοντας επιτιμητικά αυτούς που σε κοιτούν με ειρωνικό ύφος για τα γυμνά σου πόδια.

Διπλοποϊία: αντιμετωπίζω με -ελεγχόμενο- τρόμο το μήνυμα που μου στέλνει ο οργανισμός μου, θεωρώντας το ως χαλάρωση ή δυσλειτουργία του νευρικού συστήματος. Δεν αναζητώ την Αλήθεια που βρίσκεται κρυμμένη σε σκιές (και μάλιστα διπλές εν προκειμένω!), την θεωρώ απλώς σύμπτωμα που αναφέρεται σε ιατρικά βιβλία και αντί να αδράξω την ευκαιρία για να βάλω στην ζωή μου συμπεριφορές και σκέψεις που θα με δυσαρεστήσουν πρόσκαιρα αλλά τελικά θα με λυτρώσουν, περιμένω με ανυπομονησία την ίαση, την υποχώρηση του συμπτώματος για να ξαναβρεθώ με ασφάλεια στην ψευδαισθησία ότι βρίσκομαι μακριά από την φθορά του κόσμου.

Σκέφτομαι... αν αναζητάω την αλήθεια που βρίσκεται κρυμμένη μέσα σε σκιές, διακινδυνεύω να βάλω τους αγαπημένους μου σε δύσκολη θέση ή να εκβιάσω την έλευση προς τη μεριά τους συναισθημάτων και αγωνιών που ίσως δεν ήρθε ακόμη η ώρα να βιώσουν.

Η αναζήτηση της αλήθειας που βρίσκεται κρυμμένη μέσα σε σκιές είναι ένα πολύ προσωπικό λυτρωτικό χόμπυ («ευχάριστη ερασιτεχνική απασχόληση») που όμως ούτε ευχάριστο είναι, ούτε ερασιτεχνικό αλλά ούτε μπορεί αν αποτελέσει αντικείμενο απασχόλησης.

^