Μοναξιά
Ευτυχώς όχι η δική μου... ή έτσι λένε όλοι!

Η μοναξιά είναι φίλη του. Μια καλή, πιστή φίλη που τον συντροφεύει από τότε που ήταν παιδί.

Ώρες-ώρες οι χαρούμενες φωνές που τον περιέβαλαν και η φασαρία του δρόμου δεν τον άφηναν να αφουγκραστεί τον ήχο της. Την έχασε πολλές φορές, αλλά ποτέ αυτή δεν τον ξέχασε. Κι όποτε την αναζήτησε ήταν εκεί για να τον συντροφεύσει. Χωρίς να του ζητάει ανταλλάγματα, χωρίς να απαιτεί τίποτα απ' αυτόν.

Αλλά τον τελευταίο καιρό κάτι έχει αλλάξει. Πατάει γερά στα πόδια του και είναι ανανεωμένος. Δεν την χρειάζεται πια τη μοναξιά. Η παρουσία της φέρνει στο μυαλό του σκοτεινούς ουρανούς του παρελθόντος που θέλει να αφήσει πίσω του και να ζήσει τη νέα του ζωή.

Και νομίζει ο δυστυχής ότι θα ξεφύγει από τη μοναξιά του αν ανοίξει το βήμα του και απομακρυνθεί πρόσκαιρα από αυτά που του την θυμίζουν και τον πληγώνουν. Κι όμως, στο επόμενο στενό θα την βρει μπροστά του, να τον περιμένει εκεί με ένα φιλικό χαμόγελο που κρύβει τόση, μα τόση ειρωνεία: οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν τη ματαιότητα των προσπαθειών τους. Και δεν φέρονται καθόλου τρυφερά στη μοναξιά τους, λες και είναι μια ξένη. Κι όμως, η αληθινή μοναξιά είναι έμφυτη, χτισμένη στα θεμέλια της ψυχής τους.

Η μοναξιά αναπνέει από τον αέρα του, ποτίζεται από τα υγρά της ζωής του. Ένας παντοτινός σύντροφος, αυτό είναι. Κι αν καμιά φορά αυτός της αλλάξει το όνομα και την ονομάσει «κούραση», «ανάγκη να μείνει για λίγο μόνος του» κι οτιδήποτε άλλο ηχεί καλά στ' αυτιά την κάθε περίοδο, η μοναξιά δεν τον παρεξηγεί. Μπορεί να τον περιμένει. Τον αφήνει να ζήσει για λίγο με τις ψευδαισθήσεις του και μετά να επιστρέψει σε αυτήν με την ουρά κάτω από τα σκέλια, σαν μοιχός που επιστρέφει στην εστία του και βλέπει -ώ του θαύματος!- την σύντροφό του να τον περιμένει εκεί με κατανόηση.

Έχει απαλλαγεί από τη γνώση της μοναξιάς του, επειδή δεν ξέρει τι θα πει «ζωή». Πέρασε την ζωή του με τη μοναξιά να του κρατά σφικτά το χέρι με μια υπέρμετρη τρυφερότητα που άγγιζε τα όρια της υστερικής αφοσίωσης. Κι όταν γύριζε να την κοιτάξει λες και ήθελε να βεβαιωθεί ότι δεν είναι μόνος, αυτή του χαμογελούσε με ένα υποκριτικό ύφος «μη με κοιτάς, ζήσε τη ζωή σου κι εγώ θα είμαι εδώ όταν με χρειαστείς».

Τι ειρωνεία! Να προσπαθεί με τη συντροφιά της μοναξιάς να μην αισθάνεται μόνος...

Υστ. Άντε τώρα μετά από ένα τέτοιο κείμενο να εξηγήσεις στους οικείους σου ότι είσαι ευτυχισμένος στη ζωή.... Ναι, αλήθεια δε γράφω για εμένα, για κάποιον άλλον τα γράφω αυτά. Εγώ εξάλλου δεν πατάω γερά στα πόδια μου, ούτε είμαι ανανεωμένος σαν αυτόν που περιγράφεται στο κείμενο... απλώς ευτυχισμένος νοιώθω!

^