Πολίτης εις των ιδεών την πόλι

Νιώθει ότι τα μάτια του είναι άμαθα στην αναγνώριση του αληθινού κόσμου που βρίσκεται δίπλα του και ποτέ του δε θα καταφέρει να γίνει «πολίτης εις των ιδεών την πόλι» (*). Πώς γίνεται αυτό, άραγε; Υπάρχει κάποιος κώδικας επικοινωνίας μεταξύ των πολιτών αυτών, κάποια μέθοδος αναγνώρισης; Υπάρχουν κάποιες συμπεριφορές που χαρακτηρίζουν αυτούς τους πολίτες που θαρραλέα τις φορούν και στην υπόλοιπη ζωή τους και δεν τις απεκδύονται στην πρώτη δυσκολία;

Μάλλον όχι! Τα σημάδια αναγνώρισης δεν κρύβονται στην εξωτερική εμφάνιση των πραγμάτων και των ιδεών αλλά στην εσωτερική τους δύναμη. Η πορεία του τον ακολουθεί σαν την ουρά του κομήτη που διαγράφεται στον ουρανό και μπορεί ο καθένας να δει, λίγοι όμως μπορούν πραγματικά να την εντάξουν στο σύνολο του ουρανού, πριν, τώρα και μετά. Οι συνέπειες των πράξεών του τον ακολουθούν σε κάθε του βήμα και φωτίζουν τον δρόμο του (**), ακόμα και όταν βαραίνουν τα πόδια του και τον αναγκάζουν να τα σέρνει.

Η εικόνα ενός ανθρώπου που σέρνει τα πόδια του όταν περπατά μάλλον αποπνέει μια αίσθηση ανημποριάς. Κι όμως, στην προκειμένη περίπτωση πρόκειται για μια ασυναίσθητη προσπάθειά του να γίνει ένα με τη γη κάτω από τα βήματά του, να τριφτεί με τον κόσμο, λες και θέλει να τον καλοπιάσει για να του συγχωρεθούν όλα του τα ατοπήματα. Δεν καταλαβαίνει πόσο ανάγκη έχει ο κόσμος αυτά τα ατοπήματα για να ισορροπήσει ανάμεσα στο Καλό και το Κακό.

Αναρωτιέται: θα μπορούσε να είναι «πολίτης εις των ιδεών την πόλι», έναν κόσμο αόρατο που υπάρχει μόνο ως ιδέα και συγχρόνως να εκβιάζει την ύπαρξη -ορατών- θαυμάτων, μετρήσιμων, να αναζητά μικρές μαγικές στιγμές σ’ ένα θρόισμα ενός φύλλου από έναν άνεμο που ματαιόδοξα (!) θεωρεί, ότι εκείνη την στιγμή, φυσάει αποκλειστικά γι αυτόν;

Ναι, θα μπορούσε. Γιατί και η επιμονή, η δύναμη να αναζητήσει το θαύμα σ’ ένα απλό θρόισμα, κι αυτό θαύμα είναι. Η καρδιά του γλυκαίνει από τα μικρά ανεξήγητα περιστατικά που τον περιβάλλουν αλλά ξέρει ότι δεν μπορεί να τα μοιραστεί με τους άλλους. Όχι γιατί κινδυνεύει να φανεί γραφικός, αυτό έχει πάψει από καιρό να τον φοβίζει. Αλλά γιατί σε αυτήν την πόλη των ιδεών όλοι, λιγότερο ή περισσότερο, βιώνουν αυτά τα θαύματα και δεν έχουν καμία ανάγκη να φωνασκούν γι αυτά.

Σ.Σ. Οι φωτογραφίες που αγκαλιάζουν το κείμενο: Κάπως έτσι πρέπει να είναι η θέα στων ιδεών την πόλι... οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες με διαφορά δύο ετών στη Μονή του Οσίου Γρηγορίου στο Άγιον Όρος. Λες και ο χρόνος έμεινε ακίνητος...

(*)
Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο,
πολύ ακόμη από τον κοινό τον κόσμο απέχει.
Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο
πρέπει με το δικαίωμά σου νάσαι
πολίτης εις των ιδεών την πόλι.
Το Πρώτο Σκαλί - Κωνσταντίνος Καβάφης (1899)

(**)
Οι συνέπειες των πράξεών μας μοιάζουν με σκιάχτρα για τους άνανδρους και ακτίνες φωτός για τους σοφούς.
Aldοus Huxley

^