Ανηφόρες με την δύναμη της κατωφέρειας

Όλο ανηφόρες είναι. Και νάξερα πού θα με οδηγήσει... Γιατί συνεχίζω, δεν μπορώ να καταλάβω. Αλλά πάλι, θα ήταν άραγε καλύτερα να σταματήσω εδώ, στη μέση του πουθενά;

Αν ήξερα τουλάχιστον σε πιο σημείο της διαδρομής βρίσκομαι! Ώρες-ώρες αισθάνομαι σα να απέχω λίγα μόνο σκαλιά πριν από το τέλος (μη με ρωτάτε ποιο τέλος, δεν γνωρίζω!). Και ξαφνικά κάτι ακατανόητο συμβαίνει, μια αόρατη γεννήτρια φορτίζει τις μπαταρίες μου κι είναι σα να βρίσκομαι στην αφετηρία, έτοιμος για μεγάλες επιδόσεις. Σα να ξεκινάει τώρα η ανάβαση και τα πόδια μου, άρρωστα και κουρασμένα μέχρι πρότινος, παίρνουν φωτιά και ξεχύνομαι...

Μη νομίζετε, υπάρχουν στιγμές που τη φοβάμαι την ανάβαση. Και πάνω που είμαι έτοιμος να λιποψυχήσω, κοιτάζω αυτό που απλώνεται πίσω μου και απορώ: "εγώ έφθασα μέχρις εδώ;" Σα ψέμα μου φαίνεται, αν μου έδειχναν πριν ξεκινήσω μέχρι πού θα έφθανα, μπορεί να είχα προτιμήσει να μην το κουνήσω ρούπι.

Κάθε τόσο σκέφτομαι: δε μπορεί ο σκοπός της ανάβασης να είναι απλώς να ... ανέβεις! Να πέσεις και να ξανασηκωθείς, αυτό το καταλαβαίνω. Κάτι άλλο υπάρχει, κάποιος ανώτερος μηχανισμός με τοποθέτησε μέσα σε αυτό το άγνωστο περιβάλλον που, με τον χρόνο, μου φαίνεται οικείο. Κι εγώ, αντί να αναζητώ τον μηχανισμό που κρύβεται πίσω από αυτήν την τοποθέτησή μου, συνεχίζω την ανάβαση. Λες κι αν επέλεγα την αναζήτηση, θα μπορούσα να ελπίζω σε κάποιο αποτέλεσμα...

Κι αφού δεν έχει νόημα να αναζητώ εναγωνίως τους μηχανισμούς που υπερβαίνουν τις νοητικές μου δυνάμεις, στρέφομαι στην παρατήρηση του περιβάλλοντος χώρου και την αναζήτηση του φωτός μέσα από στο σκοτεινό οικοδόμημα όπου έχω ταχθεί για υπηρεσία. Εδώ ο αγώνας δείχνει να είναι λιγότερο μάταιος και μπορείς να αναζητήσεις την αλήθεια, μακριά από μηχανισμούς και αποδείξεις, μέσα από τα πιο απλά και σκοτεινά πράγματα του κόσμου. Όπως έγραψε ο Γιουνγκ, άλλωστε, "κανένας δε φωτίζεται με το να φαντάζεται φωτεινά σχήματα, αλλά με το να συνειδητοποιεί το σκοτάδι".

Την ώρα που, μετά από μια ανάσα, ξεκινάω και πάλι, αναρωτιέμαι... πώς είναι δυνατό οι ανηφόρες της ζωής να με ωθούν να κινούμαι με ένταση; Τί παράξενο, ανεβαίνω τα ανηφορικά σκαλιά με την δύναμη της κατωφέρειας... αλλόκοτο... υπέροχο!

Πόσα σκαλιά έχω ανέβει ως τώρα, άραγε;

Μάλλον δεν έχει σημασία...

^