Ιστορίες σχετικά με το όπιο των πονεμένων λαών... από την Κύπρο

Κύπρος... ένας γοητευτικός προορισμός για κάθε Έλληνα. Μια χώρα πιο Ελληνική απ' ότι μπορούν να φανταστούν οι ανυποψίαστοι Έλληνες (εγώ τουλάχιστον ομολογώ ότι ανήκα σε αυτήν την κατηγορία μέχρι πρόσφατα), μια Ελλάδα γεμάτη εκπλήξεις, τόσο κοντά στην δική μας (σε μορφή “shop-in-the-shop” από την πολιτισμική σύλληψη της Ελλάδος) αλλά, συνάμα, τόσο απόμακρη.

Μια Ελλάδα που πονά και ματώνει, ίσως γι αυτό την αποφεύγουν όσοι δεν θέλουν να πέσουν σταγόνες αίματος στα ολοκάθαρά τους ρούχα.

Ένας τόπος που βιώνει καθημερινά τα χνώτα του Τούρκου «εχθρού» που, όσο φίλος κι αν γίνει, εχθρός θα είναι...

Το ταξίδι μας εκεί κατά την πρόσφατη περίοδο του Πάσχα, μου άφησε μια γλυκόπικρη επίγευση Ελλάδας.

Ένα θερμό επεισόδιο με τους Τούρκους φύλακες στη νεκρή ζώνη την ώρα που εγκαταλείπαμε τα κατεχόμενα, ένας λεωνταρισμός εκ του ασφαλούς (ακόμα κι αν οι γυναίκες της ομάδας φοβήθηκαν!) με την ηρωική μορφή του τσαλακώματος του –άχρηστου και εντελώς ανεπίσημου- χαρτιού τουαλέτας που είχαν σφραγίσει με περισσή επισημότητα οι Τουρκοκύπριοι ταξιθέτες σε ένα από τα πλέον κακόγουστα θεάματα της σύγχρονης πραγματικότητας που αγγίζουν –και πονάνε!- τους Έλληνες, ήταν αρκετό για να φουντώσει ένα εθνικό (ή μήπως εθνικιστικό;) αέρα υπερηφανείας.

Διαλέγετε και παίρνετε: αυτό που συμβαίνει στην Κύπρο μας ενοχλεί ως Έλληνες επειδή κατάφορα αποκλίνει από την αίσθηση περί κοινού δικαίου... ή μήπως επειδή απομειώνει το «τεράστιο ειδικό βάρος που θα έπρεπε να έχει η Ελλάδα στον σύγχρονο κόσμο»... ή πάλι επειδή μας κάνει να νοιώθουμε ευάλωττοι στης μηχανορραφίες του -αδιευκρίνιστου- μεγάλου αδελφού που ίσως αργότερα χτυπήσουν την πόρτα μας, πιο κοντά, πιο εφιαλτικά. Όχι μόνο αυτά! Μήπως κάποιες τύψεις για πράγματα που δεν κάναμε (κάποιοι άλλοι σαν εμάς λίγα ή περισσότερα χρόνια νωρίτερα, ακόμα κι εμείς οι ίδιοι με την ανοχή μας), για ουρλιαχτά που δεν εκστομίσαμε προς τους εαυτούς μας, του συμμάχους, τους εχθρούς μας... τον Ουρανό;

Κατά τα λοιπά, κάποιος μεγαλόσχημος κύριος Smith, εκ Λονδίνου ορμώμενος, έδωσε μια παχυλή επιταγή στον ηγέτη του κράτους χωρίς κράτος και αγόρασε το δικαίωμα –αγνοώντας το κτηματολόγιο που υπήρχε και υπάρχει, ακόμα κι αν το αποσιωπούν ορισμένοι!- να πουλά σε Άγγλους και Γερμανούς (αυτές είναι δύο εθνικότητες που κυρίως αγοράζουν σύμφωνα με τις καταγγελίες των Ελληνοκυπρίων που γνώρισα) γη στα κατεχόμενα, με μια μικρή υποσημείωση (υποθέτω) ότι «πωλείται το οίκημα ενώ για την γη εκκρεμμούν ορισμένα διαδικαστικά θέματα που θα λυθούν σε εύθετο χρόνο».

Δεν γνωρίζω αν οι Κύπριοι έχουν μετανοιώσει που είπαν «όχι» στο σχέδιο Ανάν, δίνοντας την δυνατότητα στους Τούρκους εποίκους να εμφανιστούν στην διεθνή κοινότητα ως τα «καλά παιδιά» απελευθερώνοντας ποτάμια ευρώ στα κατεχόμενα. Ίσως ούτε οι ίδιοι οι Κύπριοι να γνωρίζουν αν έχουν μετανοιώσει, ίσως πάλι να μη θέλουν να το παραδεχτούν. Το σίγουρο είναι ότι η χειμαρρώδης αναβάθμιση (από οικιστικής πλευράς, κυρίως) ορισμένων περιοχών όπως η Κυρήνεια, γίνεται ερήμην των Ελληνοκυπρίων. Δυστυχώς υπάρχει σημαντική οικονομική συμμετοχή από την Ελληνική πλευρά στα πολλά, πάρα πολλά καζίνο -Τουρκικών συμφερόντων- που έχουν ξεφυτρώσει στα κατεχόμενα.

Είμαι ο τελευταίος που γνωρίζει αν οι Τούρκοι είχαν πληροφορίες (από πού άραγε;;;;;;) αναφορικά με το ποιες περιοχές θα κρατήσουν στο μέλλον και ποιες θα επιστρέψουν, όταν θα έχει φύγει από τον μάταιο αυτό κόσμο η πρώτη γενιά των προσφύγων και οι συγγενείς των αγνοουμένων που φωνασκούν. Ίσως τότε οι αποφάσεις για το μέλλον ενός λαού να ληφθούν από τρίτους σε βαρύγδουπα δείπνα εργασίας, σα να επρόκειτο για επαγγελματικές αποφάσεις επενδύσεων βασισμένες σε μελέτες σκοπιμότητος. Είδα όμως τα μάτια μου ορισμένες περιοχές να αναπτύσσονται με εκκωφαντικούς ρυθμούς, ενώ άλλες να αραχνιάζουν, σα να παίζουν σε έναν παιχνίδι σε ξένο γήπεδο με δανεικό χρόνο.

Γυρνώντας έμεινα με μια απορία: Είναι άραγε η λησμονιά το όπιο των πονεμένων που χρησιμοποιούν οι κρατούντες για να καταλαγιάσουν τα πάθη και να επιτρέψουν στο ποτάμι να κυλήσει ομαλά στην προδιαγεγραμμένη του πορεία; Ή μήπως είναι το βάλσαμο στον ανθρώπινο πόνο;

^