Τώρα... το χρειάζομαι πραγματικά αυτό;

ΔΟΚΙΜΙΟ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΟΣ/ΑΝΑΓΚΗΣ ΑΥΤΟ-ΥΠΟΒΟΛΗΣ ΣΕ ΠΟΛΥΤΙΜΕΣ, ΛΥΤΡΩΤΙΚΕΣ, ΨΥΧΟΦΘΟΡΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ...

Προχωρούσα απονήρευτος (;) προς την είσοδο του κινηματογράφου για να παρακολουθήσω την ταινία MAR ADENTRO, με θέμα τις αγωνιώδεις προσπάθειες ενός τετραπληγικού, κλινήρους επί τριάντα χρόνια να τερματίσει την ζωή του, μέσα από μια νομική απόφαση που θα του επέτρεπε την ευθανασία.

Ίσως στ' αυτιά της ψυχής μου αντηχούσαν ακόμα οι γλυκείς ήχοι της ταινίας ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΧΟΡΩΔΙΑΣ που μόλις είχα δει (ναι, ετοιμαζόμουν να παρακολουθήσω τη δεύτερη συνεχόμενη ταινία!), ίσως πάλι με ώθησε η αποφασιστικότητα να καλύψω σε μια μόλις νύχτα κάποια κινηματογραφικά κενά της φετεινής περιόδου...

Σημασία έχει ότι προχώρησα χωρίς να πολυ-εξετάσω αν μια τέτοια ταινία «θα μου έκανε καλό». Γνώριζα βέβαια εκ των προτέρων ότι το θέμα της -δεύτερης ταινίας- ήταν «στενάχωρο» αλλά είχα πειστεί ότι η συναισθηματική επίγευση της ταινίας θα ήταν θετική.

Ε, λοιπόν, κάθε άλλο παρά θετική ήταν!

Λυτρωτική μπορεί να ήταν, αν συνυπολογιστεί και η Χριστιανική θεώρηση περί μετά θανάτου ζωής που αυτομάτως σμικραίνει αποφασιστικά το ειδικό βάρος της επιγείου ζωής ως του υπέρτατου προορισμού σε αυτόν τον κόσμο.

Αλλά θετική, όχι. Έπνιξα τις αγωνιώδεις εσωτερικές μου κραυγές που αναδύονταν όταν τελείωσε η ταινία, έκανα ένα επιφανειακό σχόλιο περί της ποιότητός της δίνοντας έμφαση σε θέματα σκηνοθεσίας και ηθοποιίας και επέστρεψα (χαζο)χαρούμενος για το χαμένο έδαφος που είχε εν μέρει καλυφθεί.

Σιγά-σιγά η επιρροή της ταινίας έρχισε να κάνει την εμφάνισή της. Δεν το αντιλήφθηκα εγώ, η συμβία μου την εισέπραξε, για να μην πω την υπέστη!

Δεν υπεισέρχομαι σε λεπτομέρειες με καμπανάκια και καμπαναριά που μου έκρουσε η ταινία, αυτό λίγο θα μπορούσε να ενδιαφέρει έναν τρίτο.

Αναρωτιέμαι όμως, ταινίες-δοκιμασίες όπως αυτή ή άλλες, με κορυφαίο παράδειγμα την υπέροχη ταινία ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ (ουφ!), πέρα από έλεγχο των συναισθηματικών αντοχών, τί άλλο προσφέρουν;

Αφορμή να εξετάσουμε με άλλο μάτι τα όσα μας περιβάλλουν, από τα πρώτα μικρά βήματα σε αυτόν τον κόσμο μέχρι και τα τελευταία του απογεύματος που προηγήθηκε; Αυτό θα μπορούσε να είναι γεγονός και ίσως τα ερεθίσματα για τέτοιου είδους επανεξετάσεις της ζωής ξεπερνούν ευκολότερα τα αμυντικά συστήματά μας όταν κρύβονται πίσω από την μικρή, αγνή καθημερινή απόλαυση μιας κινηματογραφικής εξόρμησης. Επιπρόσθετα, κατά την διάρκεια της παρακολούθησης μιας ταινίας οι πόροι της ψυχής χαλαρώνουν και η αναζήτηση της Ουσίας επιτυγχάνεται με μεγαλύτερη χάρη...

Αλλά η αέναη αναζήτηση τέτοιων λυτρωτικών μεν αλλά ψυχοφθόρων διαδικασιών πρέπει να γίνεται με αίσθηση του μέτρου και με συνυπολογισμό ορισμένων άλλων παραμέτρων όπως πόσο κουρασμένος, ψυχικά ή σωματικά, είσαι την ώρα που πέρνεις βαθειά αναπνοή και ξεχύνεσαι στην αναζήτηση της συγκίνησης... ή ποιοί άλλοι αγαπημένοι άνθρωποι που δεν σου φταίνε σε τίποτε θα βρίσκονται κοντά σου την ώρα που θα αρχίσουν να επιδρούν τα αόρατα κελεύσματα της εμπειρίας... ή πάλι για ποιόν λόγο τιμωρείς ενδόμυχα τον εαυτό σου να υποβληθεί σε μια τέτοια διαδικασία αυτοκάθαρσης και συγχρόνως, αν είναι αυτή η τιμωρία η πλέον δίκαια ή έστω, η πλέον ενδεδειγμένη ή τελικά αν έχεις τη διάθεση ή ακόμα και την δύναμη να αντιμετωπίσεις το υπαρκτό μικρό δράμα που κρύβεται μέσα σου και θα αναδυθεί κατά την διάρκεια της διαδικασίας.

Δεν ξέρω, στ' αλήθεια δεν ξέρω ποια είναι η σωστή απόφαση σε τέτοιες περιτπώσεις. Υποθέτω ότι δεν υπάρχει ένας ασφαλής τυφλοσούρτης διαχείρισης τέτοιων κρίσεων (να πάω ή μην πάω σε αυτήν την ταινία ή θεατρικό έργο, να συναντήσω ή να το αποφύγω αυτόν τον άνθρωπο, να ανατρέξω ή όχι στο αρχείο φωτογραφιών/γραμμάτων/κασσετών που έχω καταχωνιασμένο στο πατάρι).

Δεν ξέρω αν τελικά το χρειάζομαι πραγματικά «αυτό», εξάλλου τί θα πει «πραγματικά»; Τώρα το χρειάζομαι, λίγο αργότερα όχι...

Αλλά... με μέτρο, Κωνσταντίνε!

^