Ο Ανύπαρκτος Ιππότης *

Κάποια στιγμή στο μέλλον... αύριο!

2186 μ.Χ.

Ζούμε σε αυτό που οι προηγούμενοι αποκαλούσαν «μέλλον» και οι επόμενοι θα αποκαλούν «παρελθόν».

Έτσι ή αλλιώς, είναι η εποχή μας. Παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, η ζωή μας είναι όμορφη. Πάντα ήταν όμορφη η ζωή, ακόμα κι αν εμείς οι άνθρωποι, σ' όποια μορφή κι αν υπάρχουμε, κάνουμε ό,τι μπορούμε για να απαξιώσουμε αυτήν την ομορφιά.

Κάθε εποχή έχει τις δυσκολίες της αλλά και μοναδικά ωφελήματα. Αρκεί να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά (....εντάξει εμείς δεν έχουμε μάτια, δεν τα χρειαζόμαστε άλλωστε πλέον, αλλά αυτή η παλαιά έκφραση που φαίνεται πολύ χαριτωμένη!) για να τα διαπιστώσεις και να τα απολαύσεις.

Πώς θα φαινόταν, αναρωτιέμαι, σε έναν πολίτη του κόσμου των αρχών του 21ου αιώνα αν επικοινωνούσε μαζί του ένας άνθρωπος από το μέλλον για να ξεδιπλώσει μπροστά στα μάτια του τον μελλοντικό τρόπο μελέτης ενός βιβλίου, αυτό δηλαδή που στην εποχή μου αναφέρεται σαν «συναισθηματική και νοητική απόκτηση του πνευματικού έργου των συγγραφέων»; Και πώς θα μπορούσε να γίνει αυτή η επικοινωνία; Προφανώς με τους τρόπους της εποχής των αρχών του 21ου αιώνα, όπως ένα site στο internet... εγώ διάλεξα το «Στιγμές στο Χρόνο», ο τίτλος του μου φάνηκε να αντέχει στο πέρασμα του χρόνου!

Στους δικούς μας καιρούς, πρωτόγονέ μου πρόγονε, έχουμε τη δυνατότητα να γινόμαστε κάτοχοι ολόκληρου του έργου των επιφανών και μη συγγραφέων της αρχαιότητας, όπως εννοούμε εμείς τον όρο «αρχαιότητα». Δε θέλω να με παρεξηγήσεις, αλλά για τα δεδομένα μας είσαι κι εσύ «αρχαίος». Ό,τι περνάει από την ανάσα του χρόνου εξάλλου και γίνεται παρελθόν, μπαίνει στην ίδια κατηγορία συναισθηματικής κατάταξης. Δεν υπάρχει παλαιό και νέο παρελθόν, το παρελθόν είναι παρελθόν.

Έλεγα λοιπόν ότι στην εποχή μας έχουμε τη δυνατότητα να γινόμαστε κάτοχοι ολόκληρου του έργου των συγγραφέων της αρχαιότητας. Κι όταν λέω ολόκληρο, το εννοώ. Ακόμη κι έργα που αρχικά δεν είχαν διασωθεί (οι καημένοι πρωτόγονοι αναγνώστες διάβαζαν συχνά μόνο ένα μέρος των όσων είχαν συγγράψει οι αγαπημένοι τους συγγραφείς!), ακόμη και έργα που τελικά δεν είχαν εκδοθεί αν και είχαν ολοκληρωθεί στο μυαλό των δημιουργών τους και -προσέξτε το πλέον εντυπωσιακό!- ακόμη και έργα που είχαν μείνει ανολοκλήρωτα στο μυαλό των δημιουργών τους, ΟΛΑ τα έργα των συγγραφέων που επιλέγουμε είναι στη διάθεσή μας! Υπέροχο, δεν είναι;

Ακολουθήστε με νοητά από την οθόνη του υπολογιστή σας (άλλη μια γραφική εικόνα του παρελθόντος!), καλοί μου πρωτόγονοι πρόγονοι σε μια βιβλιοθήκη «συναισθηματικής και νοητικής απόκτησης του πνευματικού έργου των συγγραφέων από την αρχή του κόσμου». Αφήστε την φαντασία σας να δουλέψει... το μυαλό σας δεν πρέπει να πάει σε ένα κτίριο με τέσσερις τοίχους που στο εξωτερικό του θα έχει την επιγραφή «ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ» (συγχωρήστε το γέλιο μου αλλά δεν πρόλαβα την εποχή που οι βιβλιοθήκες ήταν κτίρια, γι αυτό μου φαίνεται αστεία αυτή η περιγραφή!). Ο όρος «βιβλιοθήκη» πάντως ισχύει ακόμα σε ανάμνηση του παρελθόντος. Κι έτσι, ακόμη κι είναι γλυκανάλατο, αν η Κεντρική Εξουσία θέλει να χρησιμοποιούμε αυτόν τον όρο εγώ δεν έχω κανένα λόγο να δείξω απείθεια.

Ωραία, να λοιπόν που βρεθήκαμε στην βιβλιοθήκη. Για την ακρίβεια συνδεθήκαμε με τον ψηφιακό βιβλιοθηκάριο που προβάλλεται στο εσωτερικό μας. Τον νοιώθω, αισθάνομαι όλη τη συσσωρευμένη σοφία του να κυλάει ανάμεσα στις φλέβες και τις καλωδιώσεις μου (τι, μη μου πείτε ότι δεν την γνωρίζατε ούτε αυτήν την εξέλιξη!).. τέλος πάντως, έχω σύνδεση με τον ψηφιακό βιβλιοθηκάριο και επιλέγω ναζιάρικη, αισθησιακή, βραχνή γυναικεία φωνή που αφήνει πολλές υποσχέσεις...

Αααααα...ναι! Είδες που σου έλεγα ότι κάθε εποχή έχει τις δυσκολίες της αλλά και τα μοναδικά της ωφελήματα... ωραία η αίσθηση που χαρτιού που πάνω του είναι τυπωμένος «Ο ανύπαρκτος ιππότης»... *

* Ο ανύπαρκτος ιππότης – Ίταλο Καλβίνο (1959)

^