ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ
ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ

Ζούμε σε αυτό που οι προηγούμενοι αποκαλούσαν «μέλλον» και οι επόμενοι θα αποκαλούν «παρελθόν».
Το μόνο που μας κρατάει συνδεδεμένους είναι οι στιγμές...
 

Μια νέα μονάδα ζωής

 
 

Κάποια στιγμή στο μέλλον... αύριο!

Αισθάνθηκε μια ανεπαίσθητη επικοινωνιακή δόνηση. Μπορούσε να ανταποκριθεί χωρίς να κινηθεί αλλά του άρεσε ο παραδοσιακός τρόπος -έστω κι αν ήταν κάπως βαρετός!- που απαιτούσε ανοιχτά μάτια και αυτιά και ελαφρές κινήσεις του σώματος σαν δείγματα έκφρασης συναισθημάτων και απόψεων!

- Τί είναι αυτό που ακούς; Δε μπορώ να το αναγνωρίσω. 
- Α ναι, έχεις δίκιο, δεν είναι καταχωρημένο και μάλλον έχω παραλείψει να το βάλλω στην ανοιχτή αναγνώριση. Λέγεται A leaf, είναι ένα μικρό κονσέρτο για πιάνο που συνέθεσε ένας ταλαντούχος μουσικός του 20ου και 21ου αιώνα... αρχαία πράγματα... Paul McCartney τον έλεγαν. Με βοηθάει να ηρεμήσω, ο χώρος του Δ.Ν.Μ.Ζ. (Διεκπεραιωτηρίου Νέων Μονάδων Ζωής) μου δημιουργεί κάποιο άγχος. 
- Μη μου πεις ότι έχεις αγωνία! Αφού όλα ελέγχονται από την πρώτη στιγμή μέχρι και τη τελευταία. 
- Ακόμα κι έτσι, εγώ νοιώθω άγχος. Θα μπορούσες να πεις ότι είμαι ρομαντικός... θυμάσαι στα αρχαία χρόνια που οι γονείς περίμεναν έξω από το μαιευτήριο με αγωνία για τη γέννηση των παιδιών τους; Ε, κάπως έτσι αισθάνομαι κι εγώ. 
- Μα γιατί; Έχεις πάντα τη δυνατότητα στη -μηδενική- περίπτωση που έχει γίνει κάποιο λάθος να το τερματίσεις και να ξαναδοκιμάσεις. Δε χρειάζεται δα και πολύς καιρός, δύο μικρομήνες μόνο για την επεξεργασία του σπερματωαρίου με τις προδιαγραφές που θα επιλέξεις. 
- Σου λέω, έχω μια εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση γι αυτό το θέμα. Περιμένω με αγωνία να πάρω τον Φ.Ε.Ν.Μ.Ζ. (Φάκελο Εξέλιξης της Νέας Μονάδας Ζωής) αυτού του πλάσματος που, μπορεί τελικά να μην έχει καμία σχέση με τα δικά μου γονίδια αλλά, δε παύει να είναι το παιδί μου! 
- Α, η κατάστασή σου είναι ανησυχητική! Έχεις κάνει πρόσφατα Ρ.Σ. (Ρύθμιση Συναισθημάτων); 
- Η αλήθεια είναι ότι έχω αρκετό καιρό να κάνω. Μόλις τελειώσει αυτή η ιστορία, θα πάω, έχεις δίκιο.

Κοίταξε προς μεριά του μεγάλου τερματικού που βρισκόταν πριν από το τζάμι. Σε λίγο ο διάδοχός του θα ερχόταν στον κόσμο και μαζί μ' αυτόν και ο σχετικός Φ.Ε.Ν.Μ.Ζ.που θα του παρουσίαζε με ακρίβεια 9.987.378/9.987.385 την εξέλιξη της νέας μονάδας ζωής. Παράξενο, είχε αγωνία! Δεν ήταν η πρώτη φορά που δημιουργούσε νέα μονάδα ζωής, εξάλλου ήταν από τους Επιλεγμένους που είχε αυτό το δικαίωμα. Τις τρεις προηγούμενες φορές είχε πετύχει διάνα, είχε εμπλουτίσει τον κόσμο μας με τρεις Δ.Δ.Κ.Ε. (Δημόσιους Διαχειριστές της Κοινωνικής Ευημερίας) και είχε κάθε λόγο να είναι υπερήφανος γι αυτό. Τα δημιουργήματά του (τα "παιδιά" του όπως τα αποκαλούσε με τρυφερή διάθεση) θα φρόντιζαν, μέσα από τον Κ.Υ.Δ. (Κεντρικό Υπολογιστή Διαχείρισης) για την διατήρηση της λεπτής ισορροπίας στο οικοσύστημα που, τους τελευταίους αιώνες είχε αρχίσει να επανακάμπτει.

Αλλά αυτή τη φορά αισθανόταν κάπως διαφορετικά, δεν ήξερε γιατί... συγκίνηση, αυτό ήταν. Αισθανόταν συγκίνηση!

Οι αισθητήρες του διεκπεραιωτηρίου νέων μονάδων ζωής βρίσκονταν σε εγρήγορση, η στιγμή της παράδοσης της νέας μονάδας πλησίαζε...

"Κίνδυνος, προβληματική μονάδα ζωής υπό έλευση!" ακούστηκε από το μικρό μεγάφωνο του εργαστηρίου, ενώ συγχρόνως διάφορες λυχνίες πάνω στο τερματικό άρχισαν να αναβοσβήνουν, σα να προσπαθούσαν να προσδώσουν έναν δραματικό/εορταστικό χαρακτήρα σε αυτό που συνέβαινε.

Είχε ακούσει καλά; Μήπως είχε γίνει κάποιο λάθος; Μα, εδώ και πολλούς αιώνες δεν γίνονταν λάθη.... οι πιθανότητες ο Φ.Ε.Ν.Μ.Ζ. (Φάκελος Εξέλιξης της Νέας Μονάδας Ζωής) που είχε εμφανιστεί μπροστά στα μάτια του να είναι εσφαλμένος ήταν μόλις 7/9.987.385 και δε μπορούσε να αναλάβει αυτό το ρίσκο σε βάρος της Κοινωνικής Ευημερίας.

Πριν πατήσει το πλήκτρο "Ακύρωση Νέας Μονάδας Ζωής" ξανακοίταξε για μια τελευταία φορά την ένδειξη στην οθόνη:

ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΡΟΚ ΜΕ ΕΝΤΟΝΕΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΕΣ ΜΕΤΑΠΤΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΕΣ ΑΓΩΝΙΕΣ

Όχι, όχι, δε μπορούσε να το επιτρέψει αυτό, για το καλό της Κοινωνικής Ευημερίας θα έκανε την επιβεβλημένη κίνηση.

Πάτησε το πλήκτρο της ακύρωσης χωρίς δισταγμό.

Πριν από περισσότερο από έξι χρόνια, στο πρώτο μου βιβλίο, είχα ξανα-αγγίξει αυτό το θέμα: ΕΒΔΟΜΟ ΣΗΜΑΔΙ - Η τελευταία ευκαιρία

 

 
 

^