Τύρβη

Η ζωή είναι σα μια βακχική γιορτή, γεμάτη πρόσκαιρες απολαύσεις και φωνασκίες που προσφέρουν μια επίπλαστη αίσθηση απόλαυσης αλλά, τελικά, το μόνο που πετυχαίνουν είναι να αφήνουν μετέωρη την ανθρώπινη ψυχή... Όταν σταματούν προσωρινά οι γιορταστικές εκδηλώσεις, μένουν παγωμένοι στη θέση τους οι συμμετέχοντες κοιτώντας με βλέμμα αμήχανο ο ένας τον άλλον. Πίσω από αυτό το αμήχανο βλέμμα, κρύβεται μια βαθιά αγωνία... κοιτούν με δέος τον χώρο που τους περιβάλλει: αναρωτιούνται πού βρίσκονται, όλα γύρω τους, τους είναι εντελώς άγνωστα. Ο απόηχος των τελευταίων γέλιων σβήνει, παίρνοντας μαζί του την τελευταία σύνδεση με μια εικονική πραγματικότητα που κάθε άλλο παρά πραγματική είναι! Μπήκαν στο χορό με γρήγορο βήμα εν μέσω χειροκροτημάτων και ευχών από πρόσωπα χαμογελαστά, χωρίς όμως στην πραγματικότητα να τους εξηγήσει κανείς τους κανόνες του.

Μακρυά από τις γιορταστικές τελετές, μια ομάδα ανήσυχων ανθρώπων προσπαθεί απεγνωσμένα να εξηγήσει την αέναη λειτουργία του ξεχαρβαλωμένου ρολογιού της ζωής... πίσω από το επιστημονικό ενδιαφέρον, κρύβεται η προσωπική αγωνία που κόβει σα μαχαίρι! Μετά από κάθε σημαντικό επίτευγμα στην εργασία τους συγχαίρουν ο ένας τον άλλον φιλάρεσκα. Κι όταν σταματούν οι εκφράσεις της χαράς για την μεγάλη επιτυχία, μένει επικρεμασμένο απειλητικά πάνω από τα κεφάλια τους το μαύρο σύννεφο της αγωνίας: μήπως όσο πιο πολλά μαθαίνουν για τον τρόπο που λειτουργεί αυτό το ρολόι και τα αρχειοθετούν φιλάρεσκα στην βιβλιοθήκη των ανθρώπινων επιτευγμάτων, τόσο απομακρύνονται από την Ουσία της Ζωής;

Και ξαφνικά, μια εντυπωσιακή λάμψη στον Ουρανό τους κάνει να κοιτάξουν ψηλά με δέος.

Η λάμψη εξαφανίζεται σιγά-σιγά, αφήνοντας μπροστά στα μάτια τους υπέροχες εικόνες ομορφιάς που ακόμα και οι πιο πλούσιες λέξεις, δείχνουν φτωχές να εκφράσουν και μπορούν μόνο να αποδώσουν την ανταύγειά της;

Κι όσο κοιτούν τις εικόνες της γήινης ομορφιάς και προσπαθούν να τοποθετήσουν βεβιασμένα τον εαυτό τους σ' αυτές τις εικόνες, γίνονται μάρτυρες βίαιων στιγμών, όταν οι «άλλοι», οικείοι και μη, τους επιτίθενται και τους κατασπαράζουν, σαν τα αιμοβόρα αρπαχτικά του ωκεανού. Και, τί ειρωνεία, την ώρα που βλέπουν αυτά που είχαν κερδίσει (με κόπο, ίσως) και θεωρούσαν δικά τους, να χάνονται για πάντα με τόση ευκολία, συνειδητοποιούν συνάμα ότι αυτοί είναι -εξαρχής ήταν!- οι κανόνες της γιορτής. Κατά βάθος το ήξεραν, ακόμα κι αν κανείς δεν τους το είχε πει ή, κι αν τους το είπε, τον είχαν αγνοήσει.

Και μετά, το τοπίο ησυχάζει σαν πεδίο της μάχης όπου τελείωσε η σφαγή. Τάφου άκρα σιωπή. Κι όμως, η σιωπή της ψυχής είναι πιο αδυσώπητη ακόμα κι από τη σιωπή των κοιμητηρίων... Και μέσα στην απόλυτη ακινησία, περιμένουν με αγωνία ένα μήνυμα που ίσως δεν έρθει ποτέ. Κίνδυνος, προσοχή! Πολλές -επίπλαστα χαρούμενες- φωνές και εκτυφλωτικά φώτα μπορεί να εμποδίσουν το μήνυμα που περιμένουν να φτάσει στον προορισμό του. Το λυτρωτικό μήνυμα που, αποδέκτης και αποστολέας είναι το ίδιο πρόσωπο. Και τότε, αν τους προσπεράσει η Υπέρτατη Αλήθεια και δεν βρει έδαφος να φυτρώσει μέσα τους, τότε θα χαθεί για πάντα και ίσως ποτέ δε θα ξαναεμφανιστεί στα μέρη τους. Και θα ζήσουν ολόκληρη την ζωή τους χωρίς Αυτήν και όταν θα αισθανθούν την έλλειψή της μπορεί να είναι πολύ αργά...

Αν όμως ο αποστολέας κι ο αποδέκτης βρουν το θάρρος να ξεπεράσουν τις ματαιοδοξίες τους, τα πάθη που τους κατατρέχουν και τον αμείλικτο ανταγωνισμό τους, τότε μέσα στο βάθος της σκοτεινής (ναι, σκοτεινής, ανεξάρτητα αν είναι φωταγωγημένη και γεμάτη πολύχρωμα σημαιάκια) σήραγγας υπάρχει ένα Φως που τους περιμένει.

Πόσο θα κρατήσει αυτό το Φως, δεν το ξέρω. Το «για πάντα», άραγε, είναι αρκετό;

Σημείωση Κωνσταντίνου Ν. Ιωαννίδη
Αυτό το κείμενο -που δεν μου ήταν καθόλου εύκολο να σας το καταθέσω- αποτελεί μια βουτιά στα εσώψυχά μου, σα βαθύ κόψιμο που το κρατάει κανείς μυστικό (κι από τον εαυτό τον ίδιο, μερικές φορές), όταν όμως καταλάβει ότι δε μπορεί να συγκρατήσει πλέον το αίμα, τότε -εκών, άκων, ίσως- απολαμβάνει την Αλήθεια που ξεχειλίζει από μέσα του. Παρακαλώ αντιμετωπίστε το με τρυφερότητα και, ει δυνατόν, ανασκαλέψτε το όσο το δυνατόν περισσότερο, πριν βγάλετε τα συμπεράσματά σας...

Τύρβη: ταραχή, θόρυβος, αταξία, αναστάτωση. Παραπλήσια σημασία είχε η τύρβη (ιων. σύρβη, αττ. τύρβα) των Αρχαίων Ελλήνων: σύγχυση, ταραχή, αταξία, θόρυβος, οχλαγωγία. Αντίθετο του ευκοσμία. Στον Παυσανία: βακχική εορτή και ο κατ' αυτήν συνήθης χορός. Από την τύρβη παράγεται το ρήμα τυρβάζω = ανακατεύω, ανακινώ (πβ. τύρβαζε: προτροπή προς μάγειρα!). Στη μέση φωνή: βρίσκομαι σε ταραχή και θόρυβο, συμπιέζομαι, συνωθούμαι.
www.asprilexi.com

^