Πες μου τί βλέπεις σ' αυτήν την φωτογραφία...

Φταίει άραγε το μυαλό μου ή μήπως μου δώσατε κάτι να πιώ για να ζαλιστώ και βλέπω τα σχήματα των πραγμάτων που με περιβάλλουν να διαλύονται και να ξανασυντίθεται παίρνοντας αλλόκοτες μορφές που δεν μπορώ να προσδιορίσω, παρά μόνο αν κλείσω τα μάτια μου;

Δε μπορώ να διακρίνω... μοιάζει μ΄ ένα πουλί που έχει ανοίξει τις φτερούγες του κι ετοιμάζεται να πετάξει στον ουρανό. Ναι, ένα πουλί που ετοιμάζεται να ξεκολλήσει από τον βούρκο και να ξεφύγει, σπάζοντας τα σκοινιά που το κρατάνε στη γη...

Όχι, όχι, όχι!

Τώρα που το βλέπω καλύτερα, δεν είναι πουλί! Είναι μια γυάλα όπου είναι φυλακισμένα όλα αυτά που μας κρατούν δέσμιους, αιχμάλωτους σ' αυτόν τον άθλιο κόσμο. Και μέσα στη γυάλα, ένα μπουκάλι με το απατηλό ελιξίριο της ζωής, παρασκευασμένο από μύστες αλχημιστές που ξέρουν τα μυστήρια της ζωής καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον...μα βέβαια, τώρα πλέον είναι ξεκάθαρο! Πρόκειται για το ελιξίριο που προσφέρει τη λυτρωτική λήθη από τον πόνο που περικλείεται στα μικρά γήινα δημιουργήματα.

Μια στιγμή! Λάθος, είχα κάνει λάθος, αλλά τώρα βλέπω καθαρά! Πώς δεν το πρόσεξα από την πρώτη στιγμή;

Είναι μια μπάλα που κυλάει πάνω σ' ένα φωτισμένο διάδρομο... η μπάλα της ζωής, αυτό είναι! Μια μπάλα χωρίς συγκεκριμένο σχήμα που στο πέρασμά της παρασύρει όλα τα εμπόδια και συνεχίζει, συνεχίζει. Χωρίς σταματημό, χωρίς ποτέ κοιτάξει πίσω της. Είμαι πλέον σίγουρος, αυτό είναι....

Ο άνθρωπος με τα άσπρα κούνησε ειρωνικά το κεφάλι του:
- Πάρτε τον, όπως βλέπετε δεν έχει νόημα να τον ακούμε. Αν τον αφήσουμε λίγο ακόμα, θα μας αραδιάσει δέκα ακόμα εναλλακτικές προτάσεις.. άσχημη, πολύ άσχημη η κατάστασή του. Και να σκεφτεί κανείς ότι του δείξαμε απλά μια νυχτερινή φωτογραφία από την Ατλάντα, μια μέτρια πόλη της Γεωργίας των ΗΠΑ από τις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα που πήραμε από το αρχείο μας...

^