Τα χαμένα χρώματα

Είχες μια χρυσή ευκαιρία μέσα στα χέρια σου και την άφησες να πάει χαμένη!

Αντί να την αρπάξεις από τα μαλλιά και να εκμεταλλευτείς αυτά τα μοναδικά συναισθήματα, προτίμησες να λουφάξεις στη γωνία και να μην τα αφήσεις να γίνουν λόγια κοφτερά σε μια αλληλουχία λέξεων και εννοιών που υπό άλλες συνθήκες δε θα μπορέσεις ποτέ να πετύχεις...

Μην παριστάνεις τον κουτό, ξέρεις καλά τί εννοώ. Απογοήτευση, αγωνία, μελαγχολία, κατάθλιψη... αρχές κατάθλιψης, έστω! Α, υπέροχες δημιουργικές δυνάμεις που τις διπλοκλείδωσες στο σεντούκι της ψυχής σου. Και να ξέρεις, όταν αποφασίσεις να το ανοίξεις αυτό το σεντούκι, θα το βρεις άδειο, το περιεχόμενό του θα έχει χαθεί για πάντα!

Δεν ξέρω τελικά ποιά είναι τα όριά σου, αλλά ούτε κι εσύ ξέρεις. Είχες όμως μια υπέροχη ευκαιρία να καταγράψεις όλα αυτά που σου συμβαίνουν τώρα ώστε να τα αποκρυπτογραφήσεις αργότερα, όταν θα τελειώσει η καταιγίδα. Να δεις που βρισκόσουν, να καταλάβεις πώς αισθάνεσαι γι αυτά που σου συμβαίνουν.

Κι εσύ -με συγχωρείς αν γίνομαι δηκτικός, αλλά δεν μπορώ να συγκρατήσω τα αισθήματά μου- αντί για την δημιουργία μέσα από την φθορά της ψυχής και της σάρκας, προτίμησες τη σιωπή της πραότητας για να «προφυλάξεις την εσωτερική σου ηρεμία και να μη χάσεις την αξιοπρέπειά σου»!

Κι αντί να μεταλλάξεις τη σύλληψη αυτών των υπέροχων χρωμάτων σε λέξεις εκφραστικές, σφιχταγγάλιασες μια συμβατική χρωματική απόδοση αυτού που σου συνέβαινε κι έμεινες μουγγός να κοιτάζεις το ουράνιο τόξο της ψυχής σου μέχρι που να εξαφανιστεί από τον ουρανό.

Πάλι με κοιτάζεις με αυτό το ύφος της αποστασιοποιημένης απαξίωσης... ή μήπως είναι ενοχλημένη παραδοχή μιας υπέροχης, λυτρωτικής, φθοροποιού πραγματικότητας που στραγγαλίζεις με αυτό που ονομάζεις «αξιοπρέπεια»;

ΥΣΤ. Στώ καλώς. Σας ευχαριστώ...

^