Σονάτα για ομιλητή και ακροατή

Μία ψυχολογική σονάτα για δύο άτομα (ομιλιτή-ακροατή) κι ένα βουβό κοινό για συναισθηματική ηχομόνωση.

Η πρόσκληση του είχε φανεί πολύ παράξενη από την πρώτη στιγμή. Τί λόγο είχε να τον καλέσει στη μέση του πουθενά για μια «Σονάτα για ομιλητή και ακροατή»; Δεν είχαν ιδιαίτερα καλές σχέσεις, κάθε άλλο, κατά βάθος ποτέ του δεν τον είχε συμπαθήσει. Για την ακρίβεια, έκανε ότι μπορούσε για να του κάνει την ζωή δύσκολη, ανταποδίδοντας -όπως έλεγε- μια αρνητική αύρα που είχε εισπράξει από αυτόν. «Τί μας κουβάλησε ο τρελλάρας μέσα σε αυτό το λαγούμι για να μας μιλήσει»; σκέφτηκε, ενώ το πρόσωπό του είχε συννεφιάσει.

Ο ακροατής κοίταξε τριγύρω του: ένα αταίριαστο συνοθύλευμα ατόμων κάθε φύλλου, ηλικίας και εμφάνισης απάρτιζε το ακροατήριο σε αυτήν την μυστηριώδη συγκέντρωση. Όλοι τους έδειχναν απορημένοι, ενώ οι πιο θαρραλέοι είχαν ήδη αρχίσει να εκφράζουν την ενόχλησή τους μουρμουρίζοντας και φορώντας στο πρόσωπό τους γκριμάτσες απαξίωσης.

Ο ομιλητής προχώρησε προς το σημείο της σπηλιάς απ' όπου έμπαινε λιγοστό φως: αυτή λοιπόν θα ήταν η θέση του οικοδεσπότη της εκδήλωσης! Έριξε το βλέμμα του προς το κοινό που περίμενε με ενδιαφέρον και απορία να ακούσει τον λόγο του, με την ελπίδα να καταλάβει το λόγο της πρόσκλησης. Ένα χαμόγελο συμπάθειας σχηματίστηκε στο πρόσωπό του:

- Αγαπητοί μου φίλοι (μου επιτρέπετε να σας αποκαλώ «φίλους», έτσι δεν είναι;). Ασφαλώς πολλοί από εσάς θα σκέφτονται μέσα τους «Τί μας κουβάλησε μέσα σε αυτό το λαγούμι για να μας μιλήσει;». Σας καταλαβαίνω απόλυτα, δώστε μου όμως λίγο χρόνο και θα σας εξηγήσω.

Στο πρόσωπο του ακροατή έλαμψε ένα υποκριτικό χαμόγελο της μορφής «όχι, όχι, όχι, ποτέ δεν μου πέρασε κάτι τέτοιο από το μυαλό». Σα να κατάλαβε την υπαναχώρησή του, ο ομιλητής τον κοίταξε με συμπάθεια και συνέχισε:

- Όπως, είμαι σίγουρος, έχετε αρχίσει να καταλαβαίνετε, η παρουσία σας εδώ δεν είναι καθόλου τυχαία. Υπάρχει λόγος (και μάλιστα σοβαρός!) που σας συγκέντρωσα, τόσο πολλούς, τόσο διαφορετικούς ανθρώπους που έχετε ένα -τουλάχιστον- κοινό σημείο που σας τοποθετεί αυτόματα στην ομάδα των σημερινών ακροατών μου: η μοίρα σας έφερε σε κάποια φάση της ζωής σας στον δρόμο μου ή, για να μη με κατηγορήσετε ως εγωιστή, η μοίρα έφερε εμένα στον δικό σας δρόμο.

Φλυαρεί, σκέφτηκε ο ακροατής. Φτάνουν οι οι πρόλογοι, ας μας εξηγήσει επί τέλους γιατί μας κουβάλησε εδώ.

- Δε θέλω καθόλου να σας κουράσω με φλυαρίες (το μάτι του ακροατή έλαμψε και πάλι, ο ομιλητής διάβαζε την κάθε του σκέψη, δεν υπήρχε αμφιβολία γι αυτό!), θέλω να μείνετε συγκεντρωμένοι σ' εμένα για ν' ακούσετε αυτό που έχω να σας πω. Επιτρέψτε μου μόνο να σας εξηγήσω γιατί επέλεξα -σημειολογικά- ένα τέτοιο μέρος... υπόγειο, σκοτεινό, κλειστοφοβικό ίσως, γι αυτή μας τη συνάντηση. Λοιπόν, φίλοι μου, ένας τέτοιος χώρος μου εμβάλλει το συναίσθημα της ταπεινότητας και με τέτοια διάθεση σας αντικρίζω σήμερα. Με την ελευθεριότητα -και τη δύναμη- που μου δίνει το γεγονός ότι ο συγγραφέας του κειμένου είναι φίλα προσκείμενος προς εμένα, επέλεξα αυτό το μέρος αντί οποιοδήποτε άλλου που θα μπορούσα να επιλέξω.

Ο ομιλητής κοίταξε προς το ακροατήριο: τα λόγια του είχαν κεντρίσει το ενδιαφέρον τους, κρέμονταν όλοι από τα χείλη του. Τώρα ήταν η κατάλληλη στιγμή να τους αποκαλύψει αυτό που όλοι περίμεναν ν' ακούσουν.

- Σας κάλεσα εδώ για να σας πω ένα μεγάλο «Ευχαριστώ» από τα βάθη της ψυχής μου. Όλοι σας, ο καθένας από το πόστο του, μου ήσασταν πολύτιμοι, έστω και χωρίς να το καταλάβετε. Φίλοι με ημερομηνία λήξης που ούτε εσείς ούτε εγώ γνωρίζαμε την ύπαρξή της όταν πλησιάσαμε ο ένας τον άλλον, παθιασμένες σχέσεις που η έντασή τους χάθηκε σαν ανθρακικό αναψυκτικού που ξεχάστηκε ανοιχτό, συνοδοιπόροι στον επαγγελματικό στίβο που κάνατε ηλιοθεραπεία κάτω από τον δικό μου ήλιο κι όταν νομίσατε ότι χάθηκε, πήρατε την πετσέτα και πήγατε πιο κάτω σε άλλους ήλιους. Όλοι σας συμβάλλατε με την στάση σας ώστε να αγγίξω ένα σημείο αυτογνωσίας που δεν είχα ποτέ φανταστεί και να είμαι πλέον σε θέση να γυρίσω σελίδα πιο ώριμος, πιο δυνατός, πιο έτοιμος από ποτέ. Δε θα σας ξεχάσω καλοί μου αλλά... επιτρέψτε μου να σας κρατήσω στη μνήμη μου αποχρωματισμένους και χωρίς αιχμηρές γωνίες. Ας μην αναζητήσουμε τις αιτίες της «προσφοράς» σας, είναι πολύ πιθανόν και η δική μου συμπεριφορά να συνέβαλε στη στάση σας. Τώρα που χωρίζουμε, σας εύχομαι να είστε πάντα καλά, στο δρόμο που θα ακολουθήσετε. Δε θέλω να υποφέρετε, αλλά δεν σας χρειάζομαι πλέον -μην με παρεξηγείτε γι αυτό που λέω!- ούτε σαν ανάμνηση και δε νομίζω ότι θα ξανασυναντηθούν οι δρόμοι μας, ακόμα κι αν ξαναβρεθούμε στο μέλλον. Αντίο σας.

Άλλη Στιγμή στο Χρόνο (Επαναφορά) με αντικείμενο τους κάθε λογής αποχαιρετισμούς: Ένα τέταρτο της ώρας πριν πεθάνει, ήταν ακόμη ζωντανός

^