Αναζητώντας ηπιότερα σκηνικά στην ταινία της ζωής μου

Κάθε στιγμή, κάθε άνθρωπος σε κάθε γωνία του κόσμου αναζητά στοιχεία που να του ασκούν πίεση. «Αναζητά»; Μα, ναι! Αναζητά και βρίσκει (εξάλλου ο κόσμος μας βρίθει τέτοιων στοιχείων), ίσως επειδή έχει πειστεί ότι ο οργανισμός του έχει απόλυτη ανάγκη από την αδρεναλίνη που προσφέρει η πίεση στην οποία υποβάλλει τον εαυτό του!

Τελικά, σε έναν περιβάλλοντα χώρο σαν το σημερινό, αναζητάμε έναν ουρανό γεμάτο κεραυνούς γιατί η πρόσκαιρη λάμψη τους επιβεβαιώνει με φαντασμαγορικό τρόπο ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.

Μου έχει συμβεί να βρίσκομαι σε κατάσταση συναισθηματικής μακαριότητας, χωρίς να ασχολούμαι με οποιονδήποτε και χωρίς οποιοσδήποτε να ασχολείται μαζί μου. Κι όμως, σα να μη μπορώ να πιστέψω στην ευτυχία των στιγμών, ανασηκώνομαι αμήχανος με ενδόμυχες τύψεις για την ευτυχία μου που παίρνουν τη μορφή μιας επίπλαστης αγωνίας: είμαι ζωντανός; Είναι δυνατόν να είμαι ζωντανός και να αισθάνομαι έτσι;

Και τότε η ζωή μου γίνεται σαν πλατό όπου γυρίζεται σκηνή μάχης από ταινία με πειρατές. Επικρατεί αναβρασμός, κόσμος πάει κι έρχεται τρέχοντας, πηδώντας, αλαλάζοντας. Απαραίτητη προσθήκη σε αυτό το σκηνικό είναι η φωτιά... όχι η ρομαντική φωτιά που ζεσταίνει ένα ζευγάρι ερωτευμένων στην παραλία αλλά αυτή που οδηγεί στην καταστροφή και πιέζει ασφυκτικά για επανεκκίνηση και αναδιοργάνωση! Κι όλα αυτά, κάτω από το άγρυπνο μάτι του σκηνοθέτη που πίσω από την έκφραση αγωνίας που είναι χαραγμένη στο πρόσωπό του, κρύβεται η ανακούφιση ότι όλα γίνονται σύμφωνα με τις δικές του οδηγίες, ώστε να γίνει η ταινία του όπως την έχει σκεφτεί, όπως την έχει ανάγκη.

Και μόλις ακουστεί το «cut!» του σκηνοθέτη, όλοι, πρωταγωνιστές και κομπάρσοι στέκονται για λίγο στην άκρη αποκαμωμένοι και, μέχρι να ξεκινήσει η επόμενη σκηνή, σκέφτονται ότι η ζωή τους είναι γεμάτη κίνηση, ενέργεια, ένταση.

Τον τελευταίο καιρό θέλω να μιλήσω σε αυτόν τον σκηνοθέτη και να του ζητήσω στο εξής να γυρίζει σκηνές σε διαφορετικά σκηνικά: Κάτι σε μια παραλία με φοίνικες, με ηλιοβασίλεμα ή χωρίς (μικρή σημασία έχει αυτό), με ή χωρίς παρέα, με ή χωρίς μουσικό χαλί. Είμαι δηλαδή διατεθειμένος για κάθε είδους συμβιβασμούς προκειμένου να εξασφαλίσω ηπιότερα σκηνικά.

Και σε όσους βιαστούν να μιλήσουν για έλλειψη ενδιαφέροντος μιας τέτοιας σκηνής, δηλώνω κατηγορηματικά ότι διαφωνώ: ξέρετε τι ενδιαφέρον έχει να παρακολουθείς έναν ακίνητο φοίνικα σε μια εξωτική παραλία και να σε τρώει η αγωνία αν θα φυσήξει αέρας για να ακουστεί το θρόισμα των φύλλων του;

^