Το άλλο ρολόι μου

Αυτή η τόσο αυστηρά προδιαγεγραμμένη δομή του χρόνου με εκνευρίζει. Ίσως γιατί δεν με αφήνει να αιωρούμαι ελεύθερος, ίσως γιατί με υποβάλλει σε έναν αυστηρά μετρήσιμο τρόπο επίτευξης συμβατικών και μικρόπνοων στόχων στη ζωή... δεν ξέρω.

Αλλά αυτό που αντιπροσωπεύει το ρολόι στον τοίχο, στο χέρι, στο μυαλό μου, με κάνει ορισμένες φορές έξαλλο, αισθάνομαι ότι δεν πρόκειται πλέον για τον αληθινό μου εαυτό αλλά για έναν καταπιεσμένο διαχειριστή δευτερολέπτων και λεπτών, έναν άβουλο άνθρωπο που τον έχουν εντάξει στο σύστημα για να εργάζεται απερίσπαστος στην υπηρεσία του Μεγάλου Ρολογιού. Δεν ξέρω, στ΄ αλήθεια, τί είναι αυτό το Μεγάλο Ρολόι, αλλά ξέρω ότι ώρες-ώρες θα ήθελα να το σπάσω. Κι αν αυτό είναι αδύνατον, θα μπορούσα τουλάχιστον να εκτονώσω την ενόχλησή μου προσπαθώντας να το απορυθμίσω. Κι επειδή ο καλύτερος τρόπος να χτυπήσει κανείς το σύστημα είναι εκ των έσω, αν ενταχθεί σε αυτό, αν κερδίσει την εμπιστοσύνη αυτών που το διαχειρίζονται χωρίς να παρασυρθεί από τη γλύκα της «αποδοχής» και της «αναγνώρισης», σκέφτομαι ότι, σε πρώτη φάση αυτό που θα μπορούσα να κάνω είναι να αλλάξω τα σύμβολα που σημαδεύουν οι δείκτες των συμβατικών ρολογιών.

Γιατί δώδεκα σύμβολα κύριοι; Τέσσερα και μάλιστα όχι στεγνοί αριθμοί αλλά εικόνες που αντιπροσωπεύουν όλες τις εκφάνσεις της ζωής, κι από τις δύο πλευρές της:

• Ένα λουλούδι, που εκφράζει την ομορφιά της αλλά και τους κινδύνους που ελλοχεύουν πίσω από τη μέθη της ψυχής στην οποία μπορεί να την οδηγήσει.
• Ένα μουσικό όργανο, κατά προτίμηση βιολί που αποπνέει ποιότητα, που όσο μελωδικό μπορεί να είναι, άλλο τόσο κακόηχο και αφόρητο μπορεί να γίνει αν ο χειριστής του δεν το χρησιμοποιεί σωστά.
• Μια μάσκα, ένα προσωπείο που παρουσιάζει προς τα έξω ένα πρόσωπο γεμάτο χαρά που κρύβει πόνο και δάκρυα, που βοηθάει αυτόν που τη φοράει να κυκλοφορεί με ασφάλεια ανάμεσά μας χωρίς να εκτίθεται.
• Ένας σιδηρόφρακτος ιππότης, που φαίνεται ανίκητος και σπέρνει τον τρόμο στους εχθρούς του. Αλλά πίσω από το μεταλλικό περίβλημα, μπορεί να κρύβεται μια ευαίσθητη ψυχή που δε μπορεί να φωνάξει «βοήθεια!».

Και σε αυτό το ρολόι, όταν μας ρωτάνε τι ώρα είναι, αντί να πούμε «δώδεκα», τώρα θα λέμε «λουλούδι», ή «μάσκα», ή «βιολί», ή «ιππότης». Χωρίς να υπάρχει εκ των προτέρων ένας αυστηρά προδιαγεγραμμένος αριθμός λουλουδιών που μπορούν να υπάρχουν στο σύνολο της μονάδας του χρόνου που θα αντικαταστήσει το 24ωρο. Τι σημασία έχει αν υπάρχουν πολλοί τρόποι να καταλάβει κάποιος την ώρα «λουλούδι»; Μήπως η ώρα «δώδεκα» αντιπροσωπεύει, πίσω από την αυστηρή της υπόσταση, το ίδιο πράγμα για όλους; Δε νομίζω!

Το μόνο που φοβάμαι είναι ότι, αν εφαρμοστεί η χρήση αυτού του τρόπου μέτρησης του χρόνου, μπορεί να έρθει η στιγμή που ένας μεγαλοσχήμων παράγοντας επιστήμων, θα ανακοινώσει με σοβαρό ύφος ότι «για το καλό της υγείας μας, η μέρα μας δεν πρέπει να έχει πάνω από τρία λουλούδια».

Και τότε, πάλι τα ίδια, πάλι από την αρχή ...

^