Σε έχω καταλάβει, πονηρούλη, αλλά διατηρώ τις επιφυλάξεις μου!

Ο χρόνος τελειώνει και, απ’ ότι βλέπω, το χαρτί είναι άδειο. Στέρεψε η δεξαμενή των ιδεών και των λέξεων, φαίνεται. Και οι εικόνες από μια συναρπαστική ζωή -ακόμη και έκλυτη, σε ορισμένες ακραίες περιπτώσεις, αν ενθυμούμαι καλώς- κι αυτές τρεμοσβήνουν και εξαφανίζονται σιγά-σιγά. Μην το παίρνεις πάνω σου αν κάποιες από αυτές τις εικόνες δείχνουν -όλο και συχνότερα, πλέον- να πληθαίνουν: αυτό δεν οφείλεται παρά στην διπλοποιΐα που σε βασανίζει. Βάσανο δεν είναι αυτό; Εσύ βέβαια έχεις μια πιο συναισθηματική θεώρηση και θεωρείς αυτό το βάσανο «παραχώρηση Άνωθεν» για να επανέλθεις στο σωστό δρόμο... Κι αν μένεις πίσω στη βηματισμό, μπορείς πάντα να φέρεσαι σα να είσαι βουτηγμένος σε πολύπλοκες σκέψεις. Τόσο πολύπλοκες και βαθείς, που απαιτούν συχνές στάσεις για την επεξεργασία τους. Ένα είδος αποστασιοποίησης από τα γήινα που σε βοηθά όμως να πάρεις και δυό ανάσες που δείχνεις να έχεις ανάγκη.

Και η στοιβαγμένη σοφία σε δεσμίδες εμπειρίας, κι αυτή σε βοηθάει να αποφεύγεις τις κακοτοπιές. Η βαθειά σιωπή -αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάς ποτέ!- είναι εξίσου αποτελεσματική με την αβαθή αμετροέπεια που σε οδηγεί σε παραληρήματα στο κέντρο της σκηνής. Οι εκφράσεις αποδοχής από το κοινό, καλύπτουν μια χαρά όλες τις υποψίες σου οτι αποκλίνεις από τη σωστή πορεία.

Και το άλλο; Το καλύτερο; Πού το πας αυτό; Έχεις καταλάβει οτι σε μια εποχή σα τη δική μας, που ο καθένας τρέχει διαρκώς να προλάβει (τί ακριβώς, δε γνωρίζει) και τελικά δεν προλαβαίνει παρά να φορέσει εκφράσεις βαθειάς αντίληψης και ανθρώπινης κατανόησης αυτών που απασχολούν τον περίγυρο (είσαι κι εσύ μέσα σε αυτόν!), ο καλύτερος τρόπος να κρύψεις κάτι που σε φθείρει, είναι να μιλήσεις ανοιχτά για αυτό και μάλιστα έχεις τη δυνατότητα να χρησιμοποιείς ποιητικές εκφράσεις στην περιγραφή: κανείς δεν θα ενδιαφερθεί να καταλάβει. Και αυτοί οι λίγοι που μπορεί να αντιληφθούν οτι δεν πρόκειται απλώς για ρητορική άσκηση, αλλά αποκάλυψη ενός σκοτεινού δωματίου της ψυχής σου, μόνο προσώρας μπορεί να ανησυχήσουν και μετά θα επανέλθουν στην πρότερη κατάσταση μακαριότητας. Τόσα χρόνια, άλλωστε, τους έχεις συνηθίσει σε λεκτικούς χαριεντισμούς, οπότε ο νους τους δεν θα πάει στο κακό. Και να πήγαινε όμως, λίγο αργότερα θα είχε φύγει. Έτσι γίνεται, από παλαιοτάτων ετών, δεν πρέπει να έχεις παράπονα οτι δε σε καταλαβαίνουν. Εξάλλου, ούτε εσύ προσπαθείς να τους καταλάβεις, έτσι δεν είναι πονηρούλη;

^