Αποτάσσομαι

Αποτάσσομαι τις εστίες της φθοράς και κάθε τι που δίνει αναπνοές στο σκοτεινό εαυτό μου μόνο για μια δανεική στιγμή επίπλαστης ευδαιμονίας. Δεν προτίθεμαι να βουλιάξω στη σκοτεινιά της σύγχρονης πραγματικότητας και ποτέ δε θα επιστρέψω στη ματαιοδοξία να καλύψει τις ανασφάλειές μου: εδώ θα κάτσω να βραχώ μέχρι το μεδούλι από τη βροχή της επερχόμενης εξασθένισης του νου και του σώματος. Και μετά, μουσκεμένος θα σηκωθώ και, χωρίς ενοχλητικές φωνασκίες, θα περιμένω μέχρι να επιστρέψει ο έλεγχος στα πόδια μου. Το έχω κάνει τόσες φορές, δεκάδες φορές βρέθηκα σε αυτή την άβολη θέση κι άλλες τόσες τελικά ορθοπόδησα.

Κλαψουρίσματα δε θα ενεργοποιήσω. Δάκρυα συγκίνησης μόνο θα επιτρέψω στον εαυτό μου, αλλά όχι κλαψουρίσματα. Ούτε θα γαντζωθώ πάνω σε αγγέλους που βρίσκονται γύρω μου: κάποιους από αυτούς τους γνωρίζω ήδη, άλλους όχι. Όπως και νάναι, δεν θα τους επιβαρύνω γιατί είμαι σίγουρος οτι έχουν πιο σημαντικά πράγματα να κάνουν από το να με κανακέψουν.

Οι επίφοβες έλξεις οδηγούν στο χάος και δε έχω καμία όρεξη να γλυστρήσω εκεί: μακριά από λαμπυρίσματα αισθησιακής γοητείας, φωτ?ζω τον χώρο μου τόσο μόνο όσο χρειάζεται για να μπορώ να ξεχωρίζω τα ειλικρινή χαμόγελα. Όχι παραπάνω.

Ξαναδιαβάζω αυτά που έγραψα εν ηρεμία πνεύματος και έχων σώας τα φρένας μου: επιβεβαιώνω το περιεχόμενό του...

^