Γλυκός συμβιβασμός: η απάντηση στην φθορά;

Μερικές φορές μπορούσα να διαβάσω την ψυχή σου σαν ορθάνοιχτο βιβλίο με μεγάλα γράμματα, τον τελευταίο όμως καιρό αυτό γίνεται όλο και σπανιότερα. Μάλλον δεν συμπίπτει το τρίλεπτο που αφιερώνει ο καθένας μας ανά ημέρα σε αυτή την διαδικασία που κάποτε ήταν ιερή κι απόκρυφη. Κι αναγκαία ήταν, όσο το καθημερινό νερό. Τα αισθήματά μου δεν έχουν αλλάξει καθόλου, ίσως μάλιστα αυτό που μας δένει να έχει γίνει ακόμη πιο δυνατό. Μπορεί να έχουμε μπουχτίσει από τη φθορά του έξω κόσμου που εισβάλλει εντός μας ύπουλα όταν ανοίγουμε το παράθυρο να πάρουμε λίγο αέρα. Ή πάλι η επαναλαμβανόμενη ανάγνωση της ψυχής του άλλου μας μισού, να έγινε προβλέψιμη και να μην κρύβει πλέον τις εκπλήξεις που αποτελούν το άλας. Ας αφήσουμε όμως τα αλάτια και τα άλλα καρυκεύματα.

Άκουσέ με, εγώ τουλάχιστον, συμβιβάζομαι χωρίς εκπλήξεις, η ασφάλεια μου αρκεί...

^