Αργά το απόγευμα

Μετά από μια ιδιαίτερα κοπιώδη ημέρα στο γραφείο, έκανα μια πνευματική στάση αδιευκρίνιστης χρονικής διάρκειας προσθώντας να συμμαζέψω τα σημάδια και τις στιγμές που είχα στο μυαλό μου. Απλώς να τα συμμαζέψω, αλλά όχι να τα βάλω σε τάξη, γιατί αν συμβεί αυτό χάνεται η αρμονική αταξία που συντηρεί εικόνες και αναμνήσεις από πράγματα που έχουν αξία για τη ζωή μου.

Άνθρωποι και συναισθήματα παρήλασαν περήφανα (αλλά και διακριτικά) χαμογελώντας μου. Αδιευκρίνιστα οικεία ηχοχρώματα συνόδευαν (ή μάλλον συμπλήρωναν) τις στιγμές χωρίς να τονίζουν την παρουσία τους. Έτσι απλά, ανύποπτα, διακριτικά, εξαφανίστηκαν χωρίς να αφήσουν πίσω τους ανεξήτιλα σημάδια ή λεπτομερείς αναμνήσεις.

Τόσο ανθρώπινα, αχνά, αδύνατα να περιγραφούν. Τόσο καθαρά, αφού δεν οφείλονται ούτε σε υποβοήθηση οποιουδήποτε είδους από ύπουλες ουσίες, ούτε σε αφόρητη πίεση από συνθήκες που με οδηγούν στη δημιουργία εικόνων όπως θα ήθελα να είναι. Ούτε φωνές άκουσα ώστε να ανησυχήσω τους οικείους αν τους έλεγα λίγο αργότερα οτι «άκουσα φωνές» αλλά ούτε και συγκεκριμένα μηνύματα έλαβα για το τί πρέπει να κάνω για να ξεπεράσω αυτά που με απασχολούν.

Μόνο μια αόρατη παράθεση σκηνών από κάπου αλλού όπου αισθάνομαι καλύτερα...

Αργότερα, επανήλθα στα του γραφείου και εργάστηκα με ένταση και αποτελεσματικότητα. Όλα αυτά ήταν μια αμυδρή εικονική ανάμνηση που αύριο θα έχει σβήσει ολοσχερώς και τίποτα δε θα θυμάμαι, το ξέρω...

^