Το κυνήγι του χρόνου.

Στην αρχή, αισθάνομαι το μυαλό μου να μουδιάζει. Η πρώτη μου αντίδραση είναι να πανικοβληθώ: τα πρότυπα που έχω θέσει στον εαυτό μου, απαιτούν να βρίσκομαι πάντα σε εγρήγορση κι όταν αυτό δεν συμβαίνει, μου κακοφαίνεται!

Οι εντολές που στέλνονται από τον εγκέφαλό μου, ταξιδεύουν αργά-αργά, σα να βρίσκονται σε ταξίδι αναψυχής, χωρίς πίεση να φθάσουν έγκαιρα στον προορισμό τους. Όλα κινούνται πιο χαλαρά, σα να βρίσκονται σε αργή κίνηση.

Κι όσο περνάει η ώρα, η αγωνία για την χρονική υστέριση, αντικαθίσταται από μια διάθεση απόλαυσης της κάθε μικροστιγμής. Κάθε τί που ποτέ δε θα έπεφτε η ελάχιστη προσοχή πάνω του, αποκτά τώρα μεγαλύτερη βαρύτητα, σα κομπάρσος με μια μεγάλη παράσταση που η μοίρα τον φέρνει ξαφνικά στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος.

Και όταν το ταξίδι σε αυτόν τον κόσμο όπου η έννοια του χρόνου είναι εντελώς διαφορετική, τελειώνει, ανοίγω τα μάτια και αισθάνομαι έτοιμος να αναλάβω τις ευθύνες μου και να πληρώσω το κόστος που συνεπάγεται η απαξίωση -ηθελημένη ή μη, δεν έχει σημασία- του «αποδεκτού» τρόπου χρονομέτρησης της ζωής μου.

Και, τί έκπληξη, βλέπω οτι δε χάθηκε ο κόσμος, κι όλα είναι εκεί που τα άφησα.

Δε υπήρχε λόγος γι αυτό το κυνήγι του χρόνου και τη φθορά που επέβαλα στον εαυτό μου σαν τίμημα της μη τήρησης των συμβατικοτήτων που είχα σιωπηλά προσυπογράψει.

Όλα είναι εκεί, όπως τα άφησα, ακόμα κι αν μου φαίνονται κάπως διαφορετικά.

^