Σχέσεις παν-ικού

«Τέρας».

Τα λόγια της στριφογύριζαν στο μυαλό του! Δεν ήταν και μικρό πράγμα, τον είχε αποκαλέσει «τέρας». Τι σκληρές που είναι οι γυναίκες! Του το είπε κατάμουτρα, κοιτάζοντάς τον στα μάτια: «Ποτέ δε θα έστρεφα το βλέμμα μου σε κάποιον σαν εσένα... εσύ είσαι τέρας».

Και, δηλαδή, τόσον καιρό, τι έκανε; Όλους αυτούς τους μήνες που τον χρησιμοποιούσε, πού είχε στραμμένα τα μάτια της; Νόμιζε ότι αυτή ήταν διαφορετική, αυτό τουλάχιστον του είχε δείξει στην αρχή. Έδειχνε να απολαμβάνει τη συζήτηση μαζί του και τον άφησε να πιστεύει -με την ελάχιστη εμπειρία που είχε στις γυναίκες- ότι η στιγμή που .... που θα γινόταν «αυτό», δεν θα αργούσε. Και μετά... μετά έκανε το μοιραίο λάθος να απλώσει το χέρι του επάνω της.

Δηλαδή, τι περίμενε; Ότι θα συνέχιζε την πηγαινοφέρνει με το αυτοκίνητό του σα να ήταν ο οδηγός της κυρίας; Αλλά πάλι, η χειρονομία του ήταν μάλλον άκομψη, ίσως διάλεξε λάθος στιγμή. Ίσως, ίσως....

Ήθελε να μείνει μόνος του, αυτή η απόρριψη του είχε στοιχίσει πολύ.

Χαμήλωσε τα φώτα στο δωμάτιο και άνοιξε το ραδιόφωνο. Το προτιμούσε από την τηλεόραση γιατί οι εικόνες που πρόβαλε η οθόνη της ήταν δεσμευτικές, δεν άφηναν καθόλου χώρο στην φαντασία. Ενώ με το ραδιόφωνο, μπορούσε να επιλέγει αυτός την μορφή που ταίριαζε σε κάθε φωνή.

Είναι πολύ σκληρό όταν όλα γκρεμίζονται γύρω σου, σκέφτηκε. Κι ακόμα πιο σκληρό είναι όταν συνειδητοποιείς τόσο βίαια ότι ζούσες σ' ολόκληρή σου τη ζωή σε έναν κόσμο που δεν είχε καμία σχέση με την αλήθεια σου, τη δική σου αλήθεια.

Τι παράξενη μουσική είναι αυτή, σκέφτηκε. Μάλλον θα είχε πέσει πάλι σε κάποιον από αυτούς τους περιθωριακούς ραδιοφωνικούς σταθμούς που τους ακούν μόνο άνθρωποι σε απόγνωση.

Ακούς εκεί «τέρας», σκέφτηκε.

- Μη μένεις σε αυτόν τον χαρακτηρισμό! Ακόμα κι αν αυτό ισχύει....αν ισχύει, λέω, μην παίρνεις αυτό το ύφος στο πρόσωπό σου, μπορείς κάλλιστα να είσαι ένα πολύ γοητευτικό πλάσμα!

Η μουσική είχε διακοπεί και στο μικρόφωνο βρισκόταν μια βαθιά, ζεστή φωνή που τον έκανε μια νοιώθει τόσο οικεία, σα να απευθυνόταν σε αυτόν.

- Πάρε παράδειγμα εμένα... όταν ήμουν μικρός, είχα γοητεύσει τους Θεούς! Κι όχι ότι ήμουν ιδιαίτερα όμορφος, μάλλον το αντίθετο.

Για να πάρεις εκπομπή στο ραδιόφωνο, σκέφτηκε, πρέπει να έχεις μεγάλη αυτοπεποίθηση, ακόμα και να είσαι επηρμένος, κακό δεν κάνει η έπαρση σε αυτό το σινάφι των δημοσιογράφων.

- Βρίσκεσαι πίσω από το μικρόφωνο και αισθάνεσαι σα θεός, φίλε!

- Μα, είμαι θεός! Για την ακρίβεια ο πατέρας μου ήταν θεός, ο Ερμής αν έχεις υπόψη σου.

- Ναι, κι εμένα η μητέρα μου ήταν θεά. Μια κούκλα! Τώρα πώς τα κατάφερε κι έβγαλε ένα τόσο άσχημο παιδί σαν εμένα, αυτό είναι άλλο θέμα.

- Μα δεν είσαι άσχημος... καθόλου άσχημος θα έλεγα!

Μια στιγμή! σκέφτηκε. Εδώ και λίγα λεπτά συνομιλώ με το ραδιόφωνο. Κι αυτός ο άτιμος ο δημοσιογράφος λες και μ΄ έχει μπροστά του κι αυτά που λέει, λες και τα λέει γι εμένα.

- Για εσένα τα λέω!

Κι όχι μόνο αυτό, μου είπε ότι δεν είμαι άσχημος.

- Μα δεν είσαι άσχημος!

- Η Σουζάνα δε συμφωνεί καθόλου μαζί σου!

- Και ποια είναι αυτή η Σουζάνα; Γιατί δίνεις τόσο βάρος στα λόγια της;

- Αυτή η γυναίκα έχει μεγάλη σημασία για εμένα.

- Έχει τόση σημασία για εσένα, όση εσύ της δίνεις.

Ενδιαφέρον, σκέφτηκε. Μια φωνή από το ραδιόφωνο που μου απαντάει χωρίς να με βλέπει.

- Εγώ σε βλέπω, εσύ μόνο με ακούς. Αλλά αυτό αρκεί για μια συζήτηση, δε νομίζεις; Δεν έχεις να χάσεις τίποτα, νομίζω εξάλλου ότι έχουμε αρκετά κοινά σημεία εμείς οι δύο.

- Αφού λες ότι με βλέπεις, πώς μπορείς να ισχυρίζεσαι ότι δεν είμαι άσχημος; Κοίτα το πρόσωπό μου, κοίτα το σώμα μου!

- Αναγνωρίζω ότι παρουσιάζουν κάποια δυσμορφία, αλλά αυτό ισχύει μόνο αν τα εξετάσεις κάτω από τον πρίσμα της συμβατικής, γήινης έννοιας της ομορφιάς. Κι εγώ πάντως, δεν πάω πίσω: αν έβλεπες τα πόδια μου, θα με πέρναγες για τράγο!