Το πιο ενδιαφέρον φορτίο...
Από τον Παναγιώτη Λιάκο

...ενός πλοίου είναι η ιστορία του. Αυτό σκέφτηκα όταν είχα την ευκαιρία να δω τυπωμένες αναρίθμητες σελίδες και ουκ ολίγες φωτογραφίες που απαθανάτιζαν το θρύλο του αντιτορπιλικού USS Eldridge. Σε βιβλία, στο διαδίκτυο, σε άρθρα περιοδικών, ο μύθος και οι αλήθειες ενός πειράματος τηλεμεταφοράς, διαδέχονταν το ένα το άλλο με την παραπλανητική χάρη που χαρακτηρίζει όλες τις δραστηριότητες που λαμβάνουν χώρα στο ημίφως. Ανάλογες, και ίσως πιο σκοτεινές σκέψεις ήλθαν στο νου μου - όχι με τα φτερά της μέλαινας νυχτός - αλλά με τη θέα του «Λέοντα» (το όνομα του Eldridge όταν πέρασε σε ελληνικά «χέρια»), παροπλισμένου και έτοιμου προς διάλυση στον όρμο της Ελευσίνας. Οι μοναδικές λήψεις του καλού μου φίλου, διαπρεπέστατου και αεί «μάχιμου» φωτορεπόρτερ, του Γιάννη Καμπούρη, που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό NEXUS, απεικονίζουν την αλήθεια του σκουριασμένου μετάλλου, της εγκατάλειψης. Ταυτόχρονα, υπαινίσσονται το ζόφο μιας πραγματικότητας παράλληλης, αποκρουστικής: Αυτή την πραγματικότητα που θέλει τους ανθρώπους αναλώσιμους, τους πολίτες ανίδεους, την Εξουσία αδυσώπητη. Ενίοτε, η Ιστορία σου κλείνει ραντεβού κι εσύ πρέπει να είσαι παρών. Όμως, ακόμα κι αν είσαι στην ώρα σου, πρέπει να έχεις τα μάτια και τ' αυτιά σου ανοιχτά για να δουν την Ιστορία και ν' ακούσουν ό,τι έχει να ξεστομίσει. Η υπόθεση του USS Eldridge, του «Λέοντα» και του ελληνικού δημοσίου θυμίζει ραντεβού με την Ιστορία και τον (έκαστο κατά περίπτωσιν) ενδιαφερόμενο, παρόντες. Η ειρωνεία του πράγματος είναι πως κάποτε, κάποιος που συνάντησε την Ιστορία είχε κλειστά μάτια και αυτιά. Και εκείνη ήθελε να του δείξει και να του πει τόσα πολλά.