Ο γιατρός κοίταξε προς τη μεριά του ασθενούς με μεγάλη έκπληξη. Μετά, σήκωσε το δεξί του χέρι προς τη μεριά του πηγουνιού, σα να προσπαθούσε να συγκρατήσει προτάσεις, λέξεις, αναπνοές που θα πρόδιδαν την απογοήτευσή του.
- Συμβαίνει κάτι, γιατρέ, γιατί δε μιλάτε;
Ο γιατρός έστρεψε πάλι την προσοχή του στις εξετάσεις. Ίσως είχε κάνει κάποιο λάθος, συμβαίνει αυτό και στους καλύτερους επιστήμονες. Άνθρωποι είμαστε όλοι, μετά από μια κοπιαστική μέρα, κάτι μπορεί να είχε ξεφύγει της προσοχής του.
Κι όμως, δεν είχε κάνει λάθος. Απίστευτο, τριάντα χρόνια γιατρός και δεν είχε ξαναδει στην ζωή του κάτι τέτοιο. Η αρχική του διάγνωση ήταν σωστή. Απίστευτη, αλλά σωστή. Κολυμπώντας στις σκέψεις του, βυθίστηκε σε έναν απόμακρο κόσμο σιωπής όπου ίσως τα πορίσματα ιατρικών εξετάσεων σαν αυτές που ήταν απλωμένες μπροστά του δε θα προκαλούσαν ίσως εντύπωση.
- Λοιπόν γιατρέ, τελικά θα μου μιλήσετε ή θα με αφήσετε να περιμένω;
Η φωνή του άνδρα που καθόταν μπροστά του και τον κοιτούσε με αγωνία, τον επανέφερε στην πραγματικότητα.
- Δεν θέλω να βγάλω βιαστικά συμπεράσματα, γι αυτό με βλέπετε σιωπηλό. Είσαστε σίγουρος, είπαμε ότι αυτές είναι οι εξετάσεις σας;
- Ναι γιατρέ μου, αλλά έχετε ένα ύφος σα να βλέπετε πεθαμένο.
Το λόγια του άντρα ανατρίχιασαν τον γιατρό. Ποτέ του, τόσα χρόνια, δεν είχε αισθανθεί τέτοια ανατριχίλα.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που έπρεπε να μιλήσει σε κάποιον ασθενή για ένα μέλλον που φαινόταν δυσοίωνο και σκοτεινό. Αυτό όμως, ξεπερνούσε τα όρια. Στραβοκατάπιε και ξαναέστρεψε το βλέμμα του στις εξετάσεις.
- Ανεξάρτητα από το τί δείχνουν οι εξετάσεις -αυτό θα το συζητήσουμε αργότερα!- εσείς μου είπατε ότι αισθάνεστε καλά, έτσι δεν είναι;
- Έτσι είναι, γιατρέ. Έχω πονάκια, δε λέω, αλλά αισθάνομαι καλά. Ποιος δεν έχει πονάκια εξάλλου στη σημερινή εποχή; Δεν αφήνω κανέναν και τίποτα να με πάρει από κάτω, έχω πολλά πράγματα που με περιμένουν. Πώς να σας το πω... αυτήν την εποχή δεν έχω τον χρόνο να αρρωστήσω! Με καταλαβαίνετε;
- Ναι βεβαίως, σας καταλαβαίνω...
Τα τελευταία λόγια του γιατρού, βρήκαν με μεγάλη πίεση. Όχι, δεν τον καταλάβαινε!
Πώς θα μπορούσε να καταλάβει εξάλλου τον ολοζώντανο άνθρωπο που είχε μπροστά του όταν, με βάση τις εξετάσεις που μόλις είχε επανελέγξει για πολλοστή φορά, ο άνθρωπος αυτός ήταν...
- Πεθαμένος! Με κοιτάζεις γιατρέ σα να είμαι πεθαμένος. Για πες μου, σε παρακαλώ, τί σου δείχνουν εκεί τα χαρτιά που τα κοιτάζεις με τόση προσοχή;
- Κοιτάξτε... υπάρχει μια ανακολουθία ανάμεσα σε αυτά που δείχνουν οι εξετάσεις σας και στην κλινική διάγνωση... να μην σας μπερδεύω με τους ιατρικούς όρους, μιλάω για την διάγνωση που κάνω εγώ αυτήν την στιγμή χωρίς τη βοήθεια εργαστηριακών εξετάσεων.
Σκούπισε τον ιδρώτα από το μέτωπό του και αναζήτησε μια διέξοδο: όχι, δε θα μπορούσε να ανατρέξει πάλι στις εξετάσεις, το είχε κάνει πολλές φορές. Νερό, ένα ποτήρι νερό δεν υπάρχει σε αυτό το γραφείο; Το τηλέφωνο που δεν σταματά να χτυπά ενοχλητικά, ακόμα και τα άγρια χαράματα στο σπίτι του χτυπά... όχι όμως τώρα, είχε συνομωτήσει με αυτούς που που του έπαιζαν αυτό το αλλόκοτο παιχνίδι της μοίρας. Ένοιωθε μικρός, ασήμαντος.
Είχε μπροστά του έναν άνθρωπο... πεθαμένο! Ναι, αυτό ήταν. Οι εξετάσεις δεν άφηναν κανένα περιθώριο για αμφιβολίες. Με βάση αυτά που έδειχναν, ο άνδρας που βρισκόταν μπροστά του και περίμενε να ακούσει την γνώμη του ως ιατρού, θα έπρεπε προ πολλού να έχει πάψει να ασχολείται με τα ασήμαντα, γήινα θέματα. Κι όμως, σε πείσμα κάθε λογικής (ιατρικής αλλά και ανθρώπινης) ο άνδρας έδειχνε να περιμένει το «πράσινο φως» του γιατρού για να συνεχίσει την ζωή του.
Σα να πήρε μήνυμα από το υπερπέραν, ο γιατρός πετάχτηκε από τη θέση του και μάζεψε άχαρα τις εξετάσεις, τσαλακώνοντάς τες. Είχε κάνει αυτό που έπρεπε, δεν είχε καμια διάθεση να μπει σε ξένα χωράφια. Ο άνθρωπος αυτός ήταν πεθαμένος, αλλά δεν το ήξερε. Δεν θα γνόταν αυτός ο κομιστής των θλιβερών νέων. Αυτό θα το έκανε σε έναν ζωντανό άνθρωπο, αλλά ο άνδρας που είχε απέναντί του δεν ήταν μια τέτοια περίπτωση:
- Λοιπόν, πολύ ώρα σας κράτησα εδώ προσπαθώντας να βγάλω άκρη με τα επιστημονικά δεδομένα, τις αναλύσεις και τις θεραπείες, την ώρα που βλέπω απέναντί μου έναν άνθρωπο που αδημονεί να φύγει για να πάει σπίτι του να χαρεί την ζωή του.
- Μα, γιατρέ...
-Να πάτε στο καλό και να είστε πάντα καλά. Αν αισθάνεστε δυνατός, να μην ακούτε τους γιατρούς, να μην πηγαίνετε καν σε αυτούς για μικρο-ενοχλήσεις σαν αυτές που έχετε!
|
