Αυτά που με μελαγχολούν

• Τα ηλιοτρόπια που αρχίζουν να μαραίνονται, σηματοδοτώντας το τέλος του καλοκαιριού (*). Δεν τ’ αγαπώ το καλοκαίρι, κάθε άλλο, είναι μάλλον η λιγότερο αγαπημένη μου εποχή, αλλά αυτή η βίαια και μη αντιστρέψιμη συμβολική αλλαγή εποχής με μελαγχολεί.
  (*) Τα κάθε λογής ηλιοτρόπια, τα κάθε λογής καλοκαίρια. Με μελαγχολεί η εικονική σηματοδότηση για κάτι που δε μπορεί να γυρίσει πίσω, ακόμα κι αν αυτό, το νέο κάτι που γίνεται, είναι για το καλό μου.
  
  
• Οι «επίτηδες χαρούμενοι» που λέει ο Λάκης Λαζόπουλος. Αυτοί που δεν αφήνουν -εντελώς συνειδητά, προφανώς- στον εαυτό τους τον χρόνο να σκεφτούν τι κρύβεται πίσω από τα πλαστικά χαμόγελα και το επιδερμικό κέφι.
  
  
• Το νευρικό παιχνίδι των κάθε λογής ασθενών με τις συσκευασίες των φαρμάκων τους. Να βλέπω την σχέση εξάρτησης του ανθρώπου με ένα κουτί μικροσκοπικά πολύχρωμα χάπια και την ανάγκη του να επιβεβαιώνει διαρκώς την ύπαρξή τους. Όσες φορές κοίταξα προσεκτικά τα μάτια ενός τέτοιου ανθρώπου, είδα πάντα ένα ύφος ματαιότητας αλλά και τρυφερότητας.
  
  
• Να βλέπω αυτούς που ζούνε χωρίς να έχουν κάνει το άλμα το «πιο γρήγορα από την φθορά» που λεει ο Ελύτης. Κολλημένα, εγκλωβισμένα σε έναν επαναλαμβανόμενο τρόπο ζωής που πια δεν είναι στάση ζωής. Είναι φυλακή χωρίς παράθυρα.
  
  
• Η εμμονή της δυστυχίας μιας απουσίας, μιας έλλειψης, μιας απώλειας, που στέκει σαν αγέρωχο, θεόρατο, αμετακίνητο άγαλμα μπροστά στα μάτια μας και μας εμποδίζει να αποτιμήσουμε τις νέες στιγμές, ακόμα και τις νέες δυστυχίες, στις σωστές τους διαστάσεις.
  
  
• Οι ψεύτικες ελπίδες στον ασθενή, που μπορεί να έχουν την καλύτερη δυνατή προαίρεση από την πλευρά αυτού που τις δίνει, αλλά φέρνουν τον ασθενή σε αμηχανία (πώς να κρύψει ότι έχει καταλάβει ότι του λένε ανοησίες;), χώρια δηλαδή ότι τον κάνουν να αμφιβάλλει για τη διανοητική ικανότητα των οικείων του -που δεν έχουν καταλάβει τι συμβαίνει.
  
  
• Οι καθ’ έξιν μελαγχολικοί, που έχουν κάνει την μελαγχολία μόνιμο σύντροφο της ζωής τους.
  
  

Αυτά που με μελαγχολούν II

• Η «ξαφνική» διαπίστωση των Μέσων Μαζικής Εξημέρωσης κατά τις ημέρες των Χριστουγέννων και μέσω αυτών και ημών, ότι γύρω μας υπάρχει μοναξιά και εγκατάλειψη.
  
  
• Τα γεμάτα συναισθήματα πρόσωπα των εγκαταλειμένων (από τους συγγενείς, από το Κράτος, από τους ίδιους τους τους εαυτούς) που κατά κόρον προβάλλονται στα δελτία τις παραπάνω ημέρες. Κι εμείς, αδειάζουμε γρήγορα από το μυαλό μας αυτές τις εικόνες για να μπορέσουμε να απολαύσουμε τις γιορτές αδιάλειπτα.
  
  
• Που βλέπω το πέρασμα του χρόνου στα πρόσωπα των άλλων και οι δικές μου ρυτίδες δεν είναι σημάδια γήρανσης αλλά «παράσημα εμπειριών της ζωής».
  
  
• Που άνθρωποι σαν εμένα κάθονται και ξοδεύουν τον χρόνο τους κάνοντας αυτού του είδους την καταγραφή, ενώ κατά βάθος ξέρουν ότι πρόκειται για βότσαλα που πετάγονται στο γυαλό.
  
  
• Που όσο περνάει ο καιρός, αναζητάω όλο και πιο απλά, ασήμαντα μέχρι χθες, πράγματα για να αντλήσω ελπίδες.
  
  
• Που διατυμπανίζω ότι δεν περιμένω τίποτα από κανέναν κι όμως, να, αμέσως έρχεται η διάψευση σε αυτό: περιμένω από εσάς να διαβάσετε τα όσα γράφω.
  
  

Εσάς, τί είναι αυτό που σας μελαγχολεί;
Με την άδειά σας, οι απαντήσεις θα δημοσιευτούν.

• Με μελαγχολούν τα μεγάλα μπαρ της παραλιακής. Αισθάνομαι τόσο μόνος μέσα σε τόσο πολύ κόσμο...
  Θέμης Ν.
  
  
• Οπως λέει κι ένα τραγούδι ο ήλιος του χειμώνα με μελαγχολεί...
  Νίκος Α.
  
  
• Με μελαγχολούν οι κάθε λογής συμβιβασμοί. Στην εργασία στην κοινωνική στην οικογενειακή ζωή. Όλοι οι "καθώς πρέπει" κανόνες για να γίνουμε αποδεκτοί απ' το σύνολο. Αυτό το σύνολο που ή αφομοιώνει ή απορρίπτει. Είναι χαρούμενο το περιθώριο αλλά δύσκολος δρόμος. Πιο εύκολοι οι συμβιβασμοί. Όμως με μελαγχολούν.
  Νίνα Κ.
  
  
• Τελευταία, πρόσεξα να με μελαγχολούν οι συζητήσεις μεταξύ των ανθρώπων-φίλων, όταν κανένας δεν δείχνει να εδιαφέρεται για αυτό που μόλις ρώτησε τον συνομιλητή του.
  Σοφία
  
  
• Η μελαγχολία είναι κατά βάση ένα δημιουργικό συναίσθημα που σε βοηθά να δεις τη ζωή από μια άλλη οπτική. Μελαγχολία για μένα είναι η αναζήτηση για το καλύτερο που έχασες ή που δεν έχεις ακόμη αποκτήσει.
  Νίκος
  
  
• Αυτό που με μελαγχολεί είναι τα μάτια ενός μικρού τετράποδου που κρυώνει στους δρόμους της "λαμπερής" μας πόλης. Είναι η ανάγκη που έχει για ένα τρυφερό χάδι και όχι για ένα πιάτο φαί. Είναι η μοναξιά και ο πόνος που νιώθει ανάμεσα σε χιλιάδες "πολιτισμένους" ανθρώπους. Είναι το βλέμμα που λέει τα πάντα, χωρίς να μπορεί να χρησιμοποιήσει τη γλώσσα των "μορφωμένων". Είναι η δική μου συνειδητοποίηση ότι όλοι ζούμε τις δικές μας... Στιγμές στο Χρόνο.
  Χθές το βράδυ πήρα το σκύλο μου αγκαλιά και του είπα: "Σ' ευχαριστώ"... νομίζω ότι χαμογέλασε... πάντως μου το ανταπέδωσε όπως μόνο στον δικό τους κόσμο μπορούν!
  Χαρά Χ.
  
  
• Κατ' εμέ μελαγχολία είναι να ανακαλείς όμορφες στιγμές, να νοσταλγείς τρυφερές εικόνες που ξέρεις ότι ποτέ δεν γυρίζουν τα μάτια να σε κοιτάξουν δεύτερη φορά... Είναι η διέξοδος για να αποφύγεις εκρήξεις λύπης. Αλλά και ένδειξη ελπίδας αφού δεν ξεχνάς... απλά προσμένεις...
  Με μελαγχολεί το τετριμμένο, η ρουτίνα,το καλούπι που μας υποχρεώνουν να μπούμε είτε μας εκφράζει είτε όχι... Οι παρωπίδες που αναγκαζόμαστε να βάλουμε για να μην εξαγριωνόμαστε απ' όσα γίνονται γύρω μας...
  Μακάρι να είχα φτερά να πέταγα ψηλά, μακρυά από την τυποποιημένη ζωή των "πρέπει" παρά των "θέλω", σε μια διάσταση με μελωδίες και φως... Αυτό με μελαγχολεί...
  Μαργαριτα Φ.
  
  
• Δεν αισθάνομαι ότι έχω να συνεισφέρω κάτι παταγώδες σε αυτή την κουβέντα. Από απόψεως μουσικής, η απάντηση θα πρέπει να βρίσκεται κάπου ανάμεσα στο «Valse Triste» του Sibelius (ένα Valse σε μινόρε!!) και το «Melancholy Man» των Moody Blues. Θα πρόσθετα ίσως ότι η Κυριακή μπορεί άνετα να ανακηρυχθεί σε παγκόσμια ημέρα κατάθλιψης.
  Λάμπρος Μ.
  
  

<<